"مقامات دنیوی" از عوامل مهمی است که باعث سقوط و ریزش بسیاری از انسان‌های انقلابی و در مسیر حق گردیده است. "ریاست طلبی" از عواملی بود که برخی یاران امام علی (علیه السلام) را از ایشان جدا کرد و به مسیر ضلالت و گمراهی کشاند از جمله طلحه و زبیر. در مورد برخی از صحابه ایشان چنین امده است: «دستیابی به قدرت و قرار گرفتن بر مسند حکمرانی، آرزوی بسیاری از انان، به ویژه طلحه و زبیر بود. آن دو، چند روز بعد بیعت، نزد امام شتافتند و گفتند: خداوند خلافت را پس از عثمان به تو سپرد. ما را نیز به ولایت برخی از مناطق گمار. امام این در خواست را نپذیرقت و آنان نا امید بازگشتند.» 

در انقلاب اسلامی ایران نیز بارها شاهد ریزش برخی ریاست طلبان بوده ایم؛ از جمله منافقان کور دل که وقتی دست خود را از قدرت کوتاه دیدند، نه به نظام نوپای اسلامی رحم کردند و نه به مردم و حتی کودکان بی گناه کوچه و خیابان. آنان برای رسیدن به قدرت حدود 17000 بی گناه را به شهادت رساندند. همچنین بنی صدر برای رسیدن به قدرت، خود را در ظاهر حامی امام خمینی (ره) و انقلاب اسلامی جا  زد، تا چند صباحی در مسند قدرت باشد. در زمان اخیر نیز میرحسین موسوی، خاتمی و مهدی کروبی حاضر شدند برای رسیدن به قدرت، از راه غیر قانونی وارد عمل شوند و مملکت اسلامی را به اشوب بکشند و ضربات زیادی به نظام اسلامی وارد کنند.