خداوند متعال، انسان را که آفرید، تداوم نسل او را در خود او قرار داد. از این رو، موجودیت انسان را در دو جنس زن و مرد قرار داد و در هر یک، ویژگی‌های روحی و عاطفی متفاوتی نهاد که با دیگری ارضا می‌شود. 

همه این مسائل تکوینی، موجب می‌شود که انسان به همسر، نیاز داشته باشد و لذا زمانی می‌توان به آرامش رسید و از زندگی لذّت برد که این بخش از نیاز انسان نیز برآورده شده باشد! بدین جهت است که ازدواج، مایه آرامش دانسته شده است: «وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکمْ مِنْ أَنْفُسِکمْ أَزْواجاً لِتَسْکنُوا إِلَیها و از نشانه‌های خداوند، این است که از خود شما برایتان همسرانی قرار داد تا بدان‌ها آرامش یابید».

امام سجاد علیه‌السلام می‌فرماید: خداوند، همسر را مایه آرامش و انس قرار داده تا انسان، در کنار او آسایش یابد و لذا امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: اگر کسی از همسر موافق و همراه، محروم باشد، ناآرام و حیران بوده، زندگی او ناتمام خواهد بود. 

البته همسر خوب، ویژگی‌هایی دارد که در برخی روایات، از آن به عنوان «همسر موافق» «همسر صالح و همسری که پشتیبان انسان باشد» یاد شده است. آسایش و راحتی زندگی، فقط به داشتن همسری زیبا و صاحب جاه و مال نیست. چه بسا همسرانی که از عنصر مال و جاه و جمال برخوردارند؛ اما کسی را خوشبخت نکرده‌اند. انسان خوشبخت، کسی است که همسری شایسته، همراه، یاور و پشتیبان داشته باشد.

خوشبختی در زندگی، از آنِ همسرانی است که میان آنان «مودّت» و «رحمت» وجود داشته باشد و این مهم، به وسیله مال و جاه و جمال به دست نمی‌آید. از این رو، دین اسلام، توصیه کرده که همسر خود را به خاطر مال و جاه و جمال، انتخاب نکنید که اگر چنین شد، خداوند، شما را به همان عوامل، واگذار می‌کند؛ اما اگر به خاطر دین و ایمان، با کسی ازدواج کردید، خداوند، آنچه را از مال و جمال نیز انتظار دارید به شما می‌دهد. 

آنچه زندگی را شیرین و لذت‌بخش می‌کند، مال و جمال نیست؛ مودّت و رحمت است و این دو، در دست خداوند است و اوست که میان دل‌ها انس و الفت برقرار می‌کند و آنگاه که چنین می‌شود، آن همسر، از هر چیزی برای انسان، دوست‌داشتنی‌تر خواهد بود و این، یعنی داشتن یک زندگی شیرین، لذت‌بخش و همراه با آرامش و آسایش.