روایت دوم

از ابن عباس روایت شده است که آیه ۱۵ حجرات «اِنَّمَا المُؤمِنونَ الَّذینَ ءامَنوا بِاللّهِ ورَسولِهِ ثُمَّ لَم یَرتابوا وجـهَدوا بِاَمولِهِم واَنفُسِهِم فی سَبیلِ اللّهِ اُولـئِکَ هُمُ الصّـدِقون» در شأن علی و حمزه و جعفر نازل شده است که در آن خداوند، مؤمنان راستین را تنها چنین کسانی می‌داند که بی‌هیچ شکی به خدا و فرستاده او ایمان آورده‌اند و با مال و جان خود در راه خدا می‌کوشند. (شواهد التنزیل، ج۲، ص۲۵۹) 

روایت سوم

از ابن عباس روایت شده که مراد از متقون در آیه ۳۴ انفال «... اِن اَولِیاؤُهُ اِلاَّ المُتَّقونَ...» امیرالمومنین علی (علیه السلام) و حمزه و جعفر و عقیل است. (شواهد التنزیل، ج۱، ص۲۸۳) در این آیه سخن از سرپرستی و اداره مسجدالحرام است که ضمن توبیخ مشرکان، آنان را اهل این کار نمی‌داند و پرهیزگارانی چون امیرالمومنین علی (علیه السلام)  و جناب جعفر را دارای صلاحیت برای سرپرستی آن می‌داند.

روایت چهارم

روایت شده است که آیه ۱۹ توبه «اَجَعَلتُم سِقایَةَ الحاجِّ وعِمارَةَ المَسجِدِ الحَرامِ کَمَن ءامَنَ بِاللّهِ والیَومِ الاخِرِ وجـهَدَ فی سَبیلِ اللّهِ لا یَستَوونَ عِندَاللّهِ» درباره مؤمنانی چون امیرالمومنین علی(علیه السلام)، حمزه و جعفر نازل شده است که به خداوند و قیامت ایمان داشته و در راه خدا جهاد کرده‌اند. خداوند اینان را با شیبه و عباس، قیاس‌ناپذیر می‌داند که به پرده‌داری کعبه یا پذیرایی حاجیان فخر می‌کردند.(تفسیر قمی، ج۱، ص۲۸۴) 

روایت پنجم

به روایت از ابن عباس، مراد از زندگان در آیه ۲۲ فاطر «وما یَستَوِی الاَحیاءُ ولاَ الاَموتُ اِنَ اللّهَ یُسمِعُ مَن یَشاءُ وما اَنتَ بِمُسمِعٍ مَن فِی القُبور» علی، حمزه، جعفر، حسن، حسین، فاطمه و خدیجه (سلام الله علیهم) و مراد از اموات، کفار مکه‌اند. (شواهد التنزیل، ج۲، ص۱۵۴) در این آیه خداوند از یکسان نبودن زنده و مرده سخن گفته است.

در شأن نزول آیه ۵۴ انعام «وَإِذَا جَاءکَ الَّذِينَ یُؤْمِنُونَ بِآیَاتِنَا فَقُلْ سَلاَمٌ عَلَيْكُمْ کَتَبَ رَبُّكُمْ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ» روایات مختلفی ذکر شده‌اند و از جعفر در کنار کسانی چون علی بن ابی طالب و حمزه نام می‌برند(مجمع البیان، شیخ طبرسی، ج۴، ص۶۵ ) که به نشانه‌های خداوندی ایمان داشته‌اند و پیامبر از جانب خدا مامور بوده است که به آنان درود گوید و به رحمت پروردگار نوید دهد.

ادامه دارد...