«اِعْلَمْ اَنَّهُ لاوَرَعَ اَنْفَعُ مِنْ تَجَنُّبِ مَحَارِمِ اللهِ وَ الْکَفِّ عَنْ اَذَی الْمُؤْمِنِ»   هیچ خویشتنداریای سودمندتر از دوری  از حرام و پرهیز از آزار مؤمنان نیست.  (فقه الرضا علیهالسلام / ص356)

حقیقت وجودی حضرت سیدالشهداء(ع)

 
 یک شاهد جریان کربلا می گوید: به خدا قسم در شگفت بودم که این چه دلی بود، چه قوت قلبی بود؟! یک آدمی که این چنین دل شکسته باشد 
که در جلوی چشمش تمام فرزندان و اهل بیت و اصحابش را تکه تکه کرده باشند و او این مقدار قوت قلب داشته باشد.
 
وقتی یقین به خدا حاصل شود، دل انسان خداترس می گردد. از احدی جز او نمی‌ترسد. همه سختی ها را برای رضای او تحمل می کند. امام عاشورا اینگونه بود و تنها به رضای خدا فکر می‌کرد.

 

بخش اول
حضرت سیدالشهداء‌(ع)  دارای مراتب و مقامات والا و بالایی بود که همه آن بزرگی و عزت را مرهون عظمت نبوی و علوی و فاطمی است.
ما در این نوشتار، نمایی از حقیقت وجودی آن حضرت را بیان می کنیم؛ تا پیروان امام عاشورا علیه السلام، با معرفت بیشتر، به تبعیت از آن امام همام بپردازند و با علم و درایت، به سمت کمال مطلق حرکت کنند.
1.مقام علمی؛
اولین حرف ما درباره علم امام حسین ‌(ع) است. قرآن در آیه ۶۵ سوره کهف می آورد: بنده ای از بندگان خاص ما یعنی خضر را پیدا کردند که خودمان مستقیم به او ویژگی های ممتاز داده و علم بی واسطه آموخته بودیم.
حضرت ابراهیم نیز به آذر گفت: به من علم هایی داده اند که به تو نداده اند؛ پس حرف مرا بپذیر و از من پیروی کن.
امام صادق ‌(ع) فرمود: علم ۲۷ حرف دارد. از این علم فقط دو حرف در اختیار انسان قرار گرفته است.
   تمام ۲۷ حرف علم را به نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله و سلم دادند. به او بیش از خضر و ابراهیم، از علوم آموختند. پیامبر همه علم را به علی منتقل کرد.
   حضرت علی(ع) فرمود: رسول خدا هزار باب علم به من آموخت که هر بابی هزار باب دیگر می گشاید؛ تا آنجا که از هر چه بوده و تا روز قیامت خواهد بود، آگاه شدم.
   آن حضرت با توجه به علمی که داشت، فرمود: ای مردم پیش از آن که مرا از دست بدهید، آنچه می خواهید از من بپرسید، که من راه های آسمان را بهتر از راه های زمین می شناسم.
   همه این علوم در اختیار امام حسین‌(ع) قرار گرفت.
   قرآن در آیه ۴۳ سوره رعد می آورد: و من عنده علم الکتاب - کسی که منبع علم قرآن است. امام صادق (ع) فرمود: به خدا سوگند تمام علم کتاب، نزد ما اهل بیت است.
   همه علوم را خدا به امیرمومنان داد و از او به امام حسن و امام حسین علیهماالسلام رسید. امام عاشورا اقیانوس علم الهی بود.
   عبدالله بن عمر می‌گفت: همانا حسین علم را می نوشید.
   علم حسینی، از علم ابراهیمی بیشتر و بالاتر است. علم حسینی، علم نبوی و علوی است. علم فاطمی است. حضرت سیدالشهداء(ع) دارای مراتب بلند علمی بود. این امام الگو و مقتدای ماست.
   ۲. مقام ترس از خدا؛
   حضرت سیدالشهداء‌(ع) فرمود: خدایا تویی که انوار معرفت را در دل دوستانت تاباندی، تا تو را شناختند و یگانه دانستند.
   در دعای عرفه نیز فرمود: خدایا چنانم کن که از تو بترسم، گویا که تو را می بینم، و با تقوا مرا خوشبخت گردان.
   این معرفت و نگاه یقینی به عظمت الهی و قدرت پروردگار از امام عاشورا، وجودی الهی ساخته بود که فقط و فقط از خدا می‌ترسید و تسلیم فرمان او بود.
   حضرتش می فرمود: هیچ کس روز قیامت در امان نیست، مگر آن کس که در دنیا خدا ترس باشد.
   یک شاهد جریان کربلا می گوید: به خدا قسم در شگفت بودم که این چه دلی بود، چه قوت قلبی بود؟! یک آدمی که این چنین دل شکسته باشد که در جلوی چشمش تمام فرزندان و اهل بیت و اصحابش را قلم قلم کرده باشند و او این مقدار قوت قلب داشته باشد.
   وقتی یقین به خدا حاصل شود، دل انسان خداترس می گردد. از احدی جز او نمی ترسد. همه سختی ها را برای رضای او تحمل می کند. امام عاشورا اینگونه بود و تنها به رضای خدا فکر می کرد.
   ۳. مقام رضای الهی؛
   خداوند در آیه های ۲۷ و ۲۸ سوره فجر می آورد: ای جان آرامش یافته، پیش پروردگارت برگرد؛ در حالی که تو از او راضی هستی و او هم از تو خشنود و راضی است.
   برخی از مفسرین، این آیات را درباره امام حسین (ع) می دانند. وجود با عظمتی که غیر از خدا به چیزی نمی اندیشید.
   امام حسین(ع) در قنوت نماز می فرمود: خدایا به حکم تو که با علم خود آن را به سوی من رانده ای، خشنودم. به هرجا روانه ام کنی، می روم. هرچه تو قصد کرده ای، قصد می کنم.
   به حضرت زینب سلام الله علیها نیز در کربلا سفارش کرد: ای خواهرم! به قضای الهی راضی باش.
   امام به قضای خدا راضی بود. تسلیم خدا بود و خدا نیز از امام حسین‌(ع) راضی و خشنود بود.
   پیرو امام عاشورا باید از این ویژگی بزرگ حضرتش درس بگیرد و در رسیدن به مقام رضا تلاش کند.
   ۴. مقام شب زنده داری؛
   مقام خدا ترسی، مقام رضای الهی، حتی مقام علم الهی اولیای پروردگار، در پرتو مقام شب زنده داری و تهجد و خواندن نماز شب حاصل می شود.
   خداوند در آیه ۲ سوره مزمل، خطاب به پیامبر اکرم‌(ص) فرمود: بیشتر شب را، حدود نصفش را، حالا کمی کمتر یا کمی بیشتر، شب زنده داری کن.
   در آیه ۷۹ سوره اسراء نیز فرمود: قسمتی از شب را هم برای خواندن نماز شب، به بیدار خوابی بگذران. این البته وظیفه ای اضافی برای توست؛ به این امید که خدا تو را به جایگاهی تحسین برانگیز برساند.
   مقام محمود را خدا در پرتو تهجد و شب زنده داری و نماز شب به پیغمبرش عطا کرد. همین مقام‌ را خداوند به امام حسین‌(ع) هم داد. 
   در زیارت عاشورا می گوییم: از او می خواهم که مرا برساند به مقام تحسین برانگیز و ستوده ای که برای شما در نزد خداست.
   مقام محمود برای همه اولیای الهی، از جمله برای امام عاشورا ثابت می باشد و امام حسین‌(ع) این مقام را با تهجد و نماز شب کسب کرده است. ما نیز در پیروی از امام خود بایستی روش او را برای رشد و رسیدن به مقام قرب الهی، در زندگی خویش ساری و جاری کنیم.
   ۵. مقام طهارت؛
   یکی دیگر از مقام های حضرت سیدالشهداء(ع) مقام طهارت و پاکی است. 
   خداوند عزیز در آیه ۳۳ سوره احزاب فرمود: خدا می خواهد هر گونه ناپاکی را فقط از شما اهل بیت دور کند و نیز شما را کاملا پاک و پاکیزه نگه دارد.
   این آیه درباره پنج تن آل عباست، و با آن عصمت محمد و آل محمد ثابت می شود.
   امام حسین(ع) یکی از آن پنج تن است، که مقام طهارت و عصمتش با این آیه روشن می شود.
   خدا این مقام را به امام داد، تا ماها بدانیم، رهبری جامعه دینی نه تنها فریب ثروت و قدرت و ریاست و دنیا را نمی خورد، بلکه حاضر است برای رشد جامعه انسانی و حفظ دین، همه هستی خود را فدا نماید.
با چنین امام و رهبری است که جامعه مطمئن می شود؛ انسان ها به هدف می رسند و راه را درست می روند.
ادامه دارد...