جامعه بشری را اولیای الهی روشن می‌کنند 

 «عُمّار اللیلِ وَ مَنارُ النهارِ» [اولیای الهی] شب را زنده و آباد نگه می‌دارند، شبِ آنان معمور است نه بایر و مخروب، شب را به خواب نمی‌گذرانند تا مخروب و ویران باشد، آن کس که در خواب است، شبِ زنده و آبادی ندارد: 

گریه شام و سحر شُکر که ضایع نگشت

قطره بارانِ ما گوهر یک‌دانه شد

شب را زنده نگه می‌دارند، زنده نگه‌داشتن شب و زنده بودن شب و آباد کردن آن، باعث می‌شود که روز را هم روشن کند: «وَ مَنار النهار» روشنیِ روز به‌واسطه این‌گونه افرادِ روشن‌ضمیر است. طبیعت را آفتاب روشن می‌نماید؛ ولی جامعه بشری را اولیای الهی روشن می‌کنند. اینان روز را نور می‌دهند و شب را آباد و زنده می‌کنند و زمان را فروغ می‌بخشند و زمین را برکت می‌دهند.

(آیت‌الله جوادی آملی، حکمت نظری و عملی در نهج‌البلاغه، ص ۴۵)

 

رمز موفقیت بزرگان 

آیت‌الله‌العظمی مرعشی نجفی (رحمت‌الله علیه) فرموده است: «زمانی که در نجف بودیم، یک روز مادرم فرمودند: پدرت را صدا بزن تا برای صرف نهار تشریف بیاورد. حقیر به طبقه بالا رفتم و دیدم پدرم در حال مطالعه، خوابش برده. مانده بودم چه کنم: از طرفی می‌خواستم امر مادر را اطاعت کنم، و از طرفی می‌ترسیدم با بیدار کردن پدر، باعث رنجش خاطر او گردم. خم شدم و لب‌هایم را کف پای پدر گذاشتم و چندین بوسه برداشتم، تا اینکه در اثر قلقلک پا، پدرم از خواب بیدار شد و دید من هستم، وقتی این علاقه و ادب و کمال و احترام را از من دید، فرمود: شهاب‌الدین تو هستی؟

عرض کردم: بلی آقا.

دو دستش را به‌سوی آسمان بلند کرد و فرمود: پسرم، خداوند عزتت را بالا ببرد، و تو را از خادمین اهل‌بیت (علیهم‌السلام) قرار دهد.»

حضرت آیت‌الله‌العظمی مرعشی می‌فرمود: «من هرچه دارم، از برکت آن دعای پدرم است.»