خداوند در قرآن برای قیامت اوصاف و ویژگی‌هایی را بیان می‌کند که از جمله آن‌ها، بزرگی و عظمت قیامت است. به این معنا که قیامت روزی بزرگ و با عظمت است که انسان‌ها با آن مواجه خواهند شد و در برابر خداوند یکتا و یگانه می‌ایستند. این روز از جهات دیگر نیز بزرگ و عظیم است؛ زیرا روزی طولانی است که گویی برای آن پایانی نیست؛ چرا که هر روز قیامتی، به اندازه پنجاه هزار سال دنیوی است. البته در آیه 5 سوره سجده، از نظر زمانی، طول هر روز آن به اندازه هزار سال گفته شده است که به نظر می‌رسد روزهای آن همانند روزهای کوتاه و بلند تابستان، متفاوت باشد.

اما آنچه به نظر درست‌تر می‌آید، ارتباط کوتاهی و بلندی روز قیامت با موضوعات و متعلقات آن باشد؛ زیرا در آیه 4 سوره معارج از مسئله عروج فرشتگان و روح، سخن به میان آمده که این عروج در مدت زمانی اتفاق می‌افتد که پنجاه هزار سال دنیوی است؛ ولی عروج امر الهی، در مدت زمان کوتاه‌تری اتفاق می‌افتد. این تفاوت همانند تفاوت سرعت حرکتی نور با سرعت صوت می‌باشد. چنان که سرعت نور بیشتر است و در زمانی کمتر به مقصد می‌رسد و زمانی را که صوت می‌پیماید تا به مقصد برسد، بلندتر و طولانی‌تر است، هم چنین، عروج امر از نظر زمانی برای بازگشت، کوتاه‌تر از زمان بازگشت روح و فرشتگان است. بر این اساس، مراد آن نیست که روزهای قیامت از نظر کوتاهی و بلندی متفاوت است؛ بلکه به معنای آن است که سرعت عروج امر الهی بیشتر از سرعت عروج فرشتگان و روح است؛ زیرا سرعت بازگشت یک روزه امر الهی، به اندازه‌ای است که معادل هزار سال دنیوی است؛ ولی سرعت بازگشت یک روزه فرشتگان و روح به اندازه پنجاه هزار سال دنیوی می‌باشد. با این همه، نباید فراموش کرد که روزهای قیامت بلند و طولانی است؛ زیرا مفهوم عظیم می‌تواند افزون بر بزرگی و عظمت وجودی آن رخداد، اشاره‌ای نیز به بلندی و طولانی بودن روز بزرگ داشته باشد.