ضمن احترام به همه نامزدهای محترم چهاردهمین دوره ریاست‌جمهوری، آنچه را که در این چند روز به نحوی مشهود احساس کرده‌ایم، این است که شعارها و سخنان، اغلب (نه همه) نامزدهای محترم به گونه‌ای است که در یک کشور سکولار سخن می‌گویند! تماماً سخن از ساخت‌وساز پل و جاده و راه‌آهن و مترو و مسائل و مشکلات اقتصادی و اشتغال و مسکن و جدیداً فناوری‌های هوشمند و هوشمندسازی دولت و... است. منکر نیاز به چنین اموری نیستم. به هر حال چنین اموری از ابتدایی‌ترین وظایف هر دولتی در هر جامعه‌ای (حتی سکولارترین جوامع) است. با اعتذار نسبت به همه این عزیزان، عرض می‌کنم که چنین گفتمانی بیشتر مناسب یک کشور مارکسیستی و لیبرالیستی است که اقتصاد و سود و رفاه را زیربنا می‌دانند و به همین دلیل، علی‌رغم همه پیشرفت‌های اقتصادی و نظامی و صنعتی و فناورانه، با مشکلات لاینحل فرهنگی و انسانی و اخلاقی مواجهه‌اند. بی‌عدالتی و تبعیض و شکاف طبقاتی و فروپاشی خانواده و بی‌معنا شدن ازدواج و ده‌های آسیب اخلاقی و فرهنگی دیگر در میان آنها موج می‌زند. اما روشن است که بر اساس فکر و فرهنگ اسلامی و بر اساس معیارهای حکمرانی اسلامی، فرهنگ و ارزش‌های فرهنگی و دینی، بنیان و اساس هویت اجتماعی و حقیقت حکمرانی انقلابی ما را تشکیل می‌دهند. برای اصلاح اقتصاد و تحقق عدالت و پیشرفت، راهی جز اصلاح فرهنگ و نهادینه‌سازی فرهنگ اسلامی و انقلابی در همه ارکان زیست اجتماعی وجود ندارد؛ بنابراین، جا دارد گلایه کنیم یا سؤال کنیم که چرا اغلب نامزدهای محترم ریاست جمهوری، هیچ طرح و برنامه‌ای برای احیای ارزش‌های اجتماعی دین ارائه نمی‌دهند؟ هیچ سخنی درباره مقابله با تهاجم فرهنگی و جنگ ترکیبی غرب علیه هویت و فرهنگ اسلامی ما نمی‌گویند؟ هیچ طرحی برای احیای بنیادی‌ترین ارزش اجتماعی اسلام یعنی «امر به معروف و نهی از منکر» که امام حسین علیه‌السلام در راه عمل به آن، جان خود و بهترین انسان‌های روی زمین را فدا کرد، ارائه نمی‌دهند؟ هیچ برنامه‌ای برای «اقامه نماز» و «ترویج زکات» و نهادینه‌ کردن این ارزش‌های بزرگ اسلامی در جامعه که حلّال بسیاری از مشکلات خواهد بود، ارائه نمی‌دهند؟ مگر این قرآن نیست که می‌فرماید: «الَّذينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُور» (حج، ۴۱) از سخن گفتن درباره آسیب‌های اجتماعی و فرهنگی که پایه‌های زیست اجتماعی را لرزان کرده‌اند، ابا دارند؟ طرح و برنامه خود را برای حل آسیب‌هایی مثل فضای مجازی، اعتیاد، طلاق، حاشیه‌نشینی، سقط‌جنین بی‌رویه، بی‌بندوباری‌های جنسی، بالارفتن سن ازدواج، حل معضل میلیون‌ها جوانی که دچار تجرد قطعی شده‌اند و امثال آن، با مردم در میان نمی‌گذارند؟!