ملا غلامرضا قمی معروف به حاج آخوند، فرزند رجبعلی و از عالمان و فقیهان شیعه در قم در قرن سیزدهم و چهاردهم قمری. تاریخ ولادت دقیق وی مشخص نیست؛ اما چون هم‌دوره سید صادق روحانی قمی بوده، ولادت او را در سال ۱۲۵۵ق محتمل دانسته‌اند. او پس از آموختن مقدمات علوم دینی در قم، به تهران و اصفهان رفت و نزد ملاعلی نوری به مدت چهار سال، فلسفه را آموخت.

حاج آخوند در سال ۱۲۷۹ق به همراه سید صادق قمی به نجف رفت و در درس شیخ مرتضی انصاری شرکت کرد و پس از وفات شیخ، در کلاس درس سید محمدحسن شیرازی و حبیب‌الله رشتی حاضر شد. او پس از اتمام تحصیلات و رسیدن به درجه اجتهاد، در سال ۱۲۹۸ق به قم بازگشت و در زادگاه خویش با حضور در مسجد امام حسن عسکری (علیه السلام)، ریاست مذهبی و علمی آن شهر را بر عهده گرفت. سید محمود روحانی قمی، محمدجواد مجتهد قمی، شیخ عبدالهادی حاج آخوند، شیخ محمدعلی ارجستانی کَچوئی و سید عباس رضوی مُبَرقَعی از جمله شاگردان ملا غلامرضا قمی هستند.

ملا غلامرضا قمی با پیروزی انقلاب مشروطه، به مخالفت با آن برخاست و از مواضع شیخ فضل‌الله نوری دفاع کرد و در اعلامیه‌ای به نظام مشروطه تاخت.

حاج آخوند قمی در ۱۵ ذی‌الحجه سال ۱۳۳۲ق درگذشت و در ایوان آیینه صحن اتابکی در حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها)، دفن شد.

درباره اخلاق و کمالات معنوی ملا غلامرضا قمی گفته شده که علاوه بر فضل و علم ظاهری، در باطن هم پاک و مقدس بود. درباره تواضع وی نقل شده که روزی برای او نامه‌ای آمده و در آن، خطاب به «حجه‌الاسلام» شده بود. حاج آخوند ناراحت شد و این عنوان را زائد بر شأن خود دانست و گفت: «حجه‌الاسلام فقط شیخ انصاری بود و بس». او وصیت کرد که به‌دور از تشریفات و مانند مردم عادی تشییع شود.