نقش مفسران شیعه در جریان نگارش کتاب‌های تفسیری چشمگیر است. ابن عباس(م ۶۸ق( شاگرد حضرت علی علیه‌السلام و دیگر صحابه چون ابن مسعود(م ۳۲ق) جابر بن عبدالله انصاری(م ۷۴ق) ابی بن کعب(م ۲۰ق) میثم تمار) م ۶۰ق (از مفسرانی هستند که در روشنگری مفاهیم و واژه‌های قرآن و یا نگارش کتابی در تفسیر نقش بسزایی داشتند .

در دوره‌های بعد این تلاش ادامه می‌یابد و در عصر تابعین، مفسران شیعی بسیاری به ارائه و تألیف تفسیر پرداخته‌اند. تفسیرنگاری در این دوره با تفسیر سعید بن جبیر (م ۹۴ق( آغاز شد. به گفته قتاده (م ۱۱۸ق :( سعید از همه تابعین به تفسیر داناتر بود. پس از وی، مجاهد بن جبر (درگذشته ۱۰۳ق (شاگرد ابن عباس است. او از ابن عباس روایت می‌کند. فضل بن میمون می‌گوید: از مجاهد شنیدم که می‌گفت قرآن را سه بار بر ابن عباس عرضه کردم و در هر بار آیه به آیه می‌خواندم و از او درباره چگونگی نزول و چگونگی تفسیر آن می‌پرسیدم. 

بنابراین، مجاهد شاگرد ابن عباس، و ابن عباس شاگرد حضرت علی (علیه السلام) است .اهل سنت اغلبِ روایات و آثار تفسیری خود را از مجاهد نقل می‌کنند. از دیگر شاگردان ابن عباس و متأثر از آموزش‌های وی در تفسیر، ابوصالح میزان بصری(م بعد از ۱۰۰ق) است. همچنین ابوعبدالله یمانی طاووس بن کیسان (م ۱۰۶ق) است که از اصحاب امام زین العابدین) علیه السلام) است و تفسیر را از ابن عباس نقل می‌کند. عطیه بن سعید العوفی (م ۱۱۱ یا ۱۱۴ق) از اصحاب امام باقر علیه السلام از همین دسته از تابعین است که تفسیری در ۵ جلد به عنوان تفسیر عطیه عوفی تألیف کرد.

دیگر تابعین، یحیی بن یعمر (م ۱۲۹ق) شاگرد ابوالاسود دوئلی (شاگرد حضرت علی (علیه السلام) و یکی از یاران نزدیک او)، محمد بن سائب (م ۱۴۶ق) از اصحاب امام باقر و امام صادق (علیهما السلام)، جابر بن یزید جعفی (م ۱۲۸ق) از اصحاب امام باقر و اسماعیل بن عبدالرحمان کوفی ابو محمد قرشی معروف به «‌سدی کبیر‌» (م ۱۲۷ق) از اصحاب امام زین العابدین و امام باقر و امام جعفر صادق (علیهم‌السلام) است. 

در دوره تابع تابعین این مسئله بیشتر گسترش می‌یابد و مفسران بسیاری از شیعه مبادرت به تألیف و تدوین کتاب‌های تفسیری می‌نمایند.