فرض اصلی رویکرد سنتی سیاست بین‌الملل بعد از جنگ جهانی اول این بوده است که دولت‌ها و کشورها با یکدیگر برابر بوده و هیچ اقتدار برتری در میان دولت‌ها وجود نداشته و جهان به‌صورت آنارشیک اداره خواهد شد. اما بعدها آشکار شد برتری و رقابت کشورها با یکدیگر، باعث بوجود آمدن جنگ و تضاد آنها با یکدیگر می‌شود. در همین راستا گفتمان «توازن قوا» تنها راه برای پایداری صلح جهان ارائه شد. اما حفظ ایده توازن قوا، به علت پیدایش چارچوب حکومت‌ورزی جهانی و منطقه‌ای یعنی با وجود سازهای بین‌المللی، بویژه از سال 1945 (یعنی بعد از جنگ جهانی دوم)، دشوارتر شده است؛ زیرا با پیدایش سازمان‌هایی مانند سازمان ملل متحد، صندوق بین‌المللی پول، سازمان تجارت جهانی، اتحادیه اروپا، دولت‌ها و کشورها به تنهایی نمی‌توانند بازیگر اصلی عرصه‌های جهانی باشند، و این نشان از این دارد که هر گونه راه‌حل مسائل باید در برگیرنده همکاری بین‌المللی باشد، نه اقدام یک دولت به تنهایی برای حل آنها. یعنی آنکه ممکن است حوادثی در جهان اتفاق بیفتد که قدرتمندترین کشورها بدون کمک سازمان‌های جهانی نتوانند از پس آن برآیند. این وضع و حال، نخستین‌بار در نتیجه گسترش حالت جنگی تکنولوژیک و به ویژه با اختراع سلاح‌های اتمی آشکار شد که برای اولین و آخرین بار (تا کنون)، آمریکا در بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی استفاده کرد که در مجموع، برآیند این بمباران اتمی، زغال‌شدن و نسل‌کشی بیش از ۲۰۰ هزار ژاپنی (که غالب آنها غیر نظامی بودند)، برجاماندن چندین هزار مجروح و به دنیا آمدن هزاران کودک معلول بود. اما نکته جالب این است که دولت آمریکا خدمه هواپیما و دیگر افراد دخیل در اجرای این پروژه را از نخستین دقایق اتمام مأموریت، با اعطای مدال‌ها و نشان‌های مختلف مورد تمجید قرار داد! اما جالب آن است که هم اکنون دولت و ملت ژاپن، یکی از متحدین و دوستداران آمریکا هستند؛ زیرا این جنایت و نسل‌کشی را سازمان‌های جهانی و بین‌المللی که هم اکنون از بازیگران با اهمیت صحنه جهانی‌اند، به‌گونه‌ای تحریف کرده‌اند که علاوه بر امپراطوری رسانه‌های غربی، خود مردم ژاپن هم قدردان بمباران آمریکایی‌ها هستند؛ زیرا ژاپنی‌ها هم می‌گویند بمباران امریکا باعث پایان یافتن جنگ شد؛ زیرا اگر امریکا حمله نمی‌کرد، جنگ به نوع دیگری ادامه پیدا می‌کرد، و سازمان‌های بین‌المللی که کم و بیش توسط اعضایشان بوجود آمده‌اند، بیشتر از آنچه دولت‌های عضوشان، بویژه دولت‌های قدرتمند، اجازه می‌دهند، نمی‌توانند کاری کنند، در نتیجه باعث شد جنایت و نسل‌کشی دولت وحشی امریکا توسط این بازیگران جهانی به بهانه جهانی‌شدن و پیوند و نیاز کشورها با یکدیگر کاملاً توجیه شود و مسائل حقوق بین‌الملل، کشتار غیر نظامیان، جنایات جنگی‌ای که توسط خود سازمان‌های جهانی محکوم شده است، کاملاً نادیده گرفته شود.

اما در مورد متحد اصلی آمریکا، یعنی رژیم درنده صهیونیستی که هم اکنون بیش از 42 هزار زن و کودک و غیر نظامی در غزه و لبنان کشته است، باید گفت که کاملاً به قول شهید نصرالله از پدر خود الگو گرفته است و از هیچ گونه جنایات جنگی و نسل‌کشی ابایی ندارد؛ اما بر مردم و دولت‌های اسلامی فرض و واجب است که راهبرد «مدیریت افکار عمومی دنیا» را در برابر سازمان‌های بین‌المللی‌ای که وابستگی تام به جبهه عبری - غربی دارند، بدست گرفته و به رهبریت ساختارساز جبهه غربی - عبری در عرصه بین‌الملل پایان دهند و نگذارند این جنایت صهیونیست‌ها همانند جنایات آمریکایی‌ها در بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی تحریف شود؛ زیرا اگر بعد از مدتی این غده صهیونیستی از منطقه محو هم شود، باز با مظلوم نمایی در سازمان‌های بین‌المللی همانند ماجرای هلوکاست، برای خود حقی قائل خواهند شد و دوباره مدعی ایجاد کشوری در گوشه‌ای از کره زمین خواهند شد، همانند ماجرایی که در فلسطین اشغالی و پس از پایان جنگ جهانی دوم به پا کردند.

برخی از راهکارهای این راهبرد (مدیریت افکار عمومی دنیا در برابر تحریف احتمالی سازمان‌های بین‌المللی در آینده) عبارت‌اند از: 1- سرمایه گذاری در جهت گسترش پوشش رسانه‌ای به تمام نقاط عالم 2- تهیه و تدوین طرح مدیریت افکار عمومی با توجه به ویژگی‌های خاص هر منطقه 3- تولید آثار هنری فیلم و... با هدف هدایت افکار عمومی ملت‌ها به سمت نقطه دلخواه 4- درگیر کردن افکار عمومی دنیا در منازعات و مناقشات جمهوری اسلامی با کشورهای سلطه‌گر 5- گسترش صنعت توریسم همراه با طراحی یک استراتژی دقیق در جهت ارتباط مؤثر و هدفمند با توریست‌ها 6- فعال کردن و توسعه فعالیت‌های نمایندگی‌ها و رایزنان فرهنگی جمهوری اسلامی با هدف حضور حداکثری در جامعه هدف با انحاء گوناگون 7- طرح دائمی مسئله فلسطین در مجامع جهانی 8- فعال کردن سازمان کنفرانس اسلامی در مسئله فلسطین 9- دیپلماسی فعال در عرصه منطقه‌ای و جهانی و حمایت سیاسی، مالی، فکری از جبهه مقاومت 10- هماهنگ کردن جنبش‌ها وگروههای مسلمان در سراسر منطقه و رفع اختلافات آنها  11- سرمایه‌گذاری در جهت تهییج و هدایت افکار عمومی ملت‌های مسلمان و نخبگان دنیای اسلام برای حمایت از جبهه مقاومت 12- افزایش رایزنی‌ها و درگیر کردن کشورهای بزرگ اسلامی مانند: ترکیه، پاکستان و... در قضیه فلسطین.