سال‌هاست سید حسن نصرالله را با نطق‌های طوفانی و آتشینش می‌شناسیم. سخنرانی‌هایی که سر به زنگاه و به صورت نقطه‌زن نقش خود را در هدایت و تعمیق مبارزات جبهه‌ی مقاومت ایفا کرده است. آن هم نقشی تعیین کننده و جریان‌ساز. سخنرانی مستقیم سیدحسن در سال ۲۰۰۶ و انفجار همزمان ناوچه جنگی کلاس کوروت اسرائیل، پیوند مستقیم و جدانشدنی میدان و گفتمان را در جبهه‌ی مقاومت به رخ کشید. به‌گزین کردن کلمات در سخنرانی‌های سید، وجه دیگری از توانمندی ایشان را در  تفکر مقاومت نشان می‌دهد.  رشدی که به اذعان دوست و دشمن، در چند دهه‌ی اخیر به صورت تصاعدی رخ داد و حزب‌الله را از یک نیروی محلی به جریانی ریشه‌دار در لبنان تبدیل کرد. کشوری که سالیان سال در آتش اختلافات قومی و مذهبی می‌سوخت. امین معلوف در کتاب غرق‌شدن تمدن‌ها می‌نویسد: «وضعیت لبنان کاملاً فرق دارد. هدف بنیانگذاران این کشور همین بوده که زندگی با هم را سازماندهی کرده و میان اجتماعات دینی محلی، مارونیتها، دروزیها، شیعه ها، ارتدکسهای یونانی، ارمنی‌ها، سیریاک‌ها، یهودیها، علویها و اسماعیلی ها، موازنه برقرار کند». 

موازنه ای که تا قبل از شکل‌گیری حزب‌الله، در آستانه‌ی نابودی کامل قرار داشت. اما حزب‌الله فصلی مشترک برای تجمیع شد. فصلی که حفظ تمامیت لبنان در برابر تهدیدات خارجی را دستور کار خود قرار داد و سید حسن با سخنرانی‌های آتشین خود، این فصل را به خوبی پررنگ کرد. عشق و ارادت لبنانی‌ها از گروه‌ها، ادیان و فرقه های مختلف به ایشان، مؤید این مطلب است که سید حسن زبانی مشترک در لبنان ایجاد کرد. زبانی که خلاقیت و نقطه‌زنی، ویژگی بارز آن می‌باشد. 

وقتی خطاب به سربازان اسرائیلی می‌گوید اگر عمودی بیایید، افقی برمی‌گردید، علامت خاصی را با نشان دادن دو دست خود به نماد تبدیل کرد. به کار بردن کلمات فارسی و عربی کنار هم مثل شوی شوی (یواش یواش) همدلی حزب‌الله و ایران را خاری در چشم دشمن کرد. لبخندهای معنی‌دار، مکث‌های پرمحتوای او در سخنرانی‌ها همگی ابزاری برای ایجاد ادبیاتی پویا و حیات‌بخش در بین نیروهای مقاومت محسوب می‌شد. توانایی این شهید بزرگوار در گفتمان‌سازی از طریق ادبیات، فقط در مولا و مقتدایش، آیت‌الله امام خامنه‌ای دیده می‌شود.