ایران یکپارچه، به دلیل اهمیت ژئوپلتیکی که دارد، برای آمریکا خطرناک است و برای همین نمی‌خواهد این یکپارچگی باقی بماند. آن چیزی که باعث یکپارچه ماندن ایران شده، حاکمیت جمهوری اسلامی ایران و مردم هستند و برای همین، این دو هدف همواره نقطه تمرکز آن‌ها بوده است. از همین رو تقابل مستقیم و جنگ ادامه دارد؛ حالا یا خودش را به صورت فشار حداکثری در قالب مکانیزم ماشه و تحریم‌های جدید نشان می‌دهد، یا مجدداً به ترور و جنگ نظامی می‌رسد؛ بنابراین ما باید از آنچه گذشت و این جنگ تحمیلی درس بگیریم و خودمان را آماده کنیم؛ یک محور آمادگی مقاوم‌سازی اقتصاد است.

در حوزه کالای اساسی، باید وابستگی نهاده دام و طیور به واردات و وابستگی واردات به مسیرهای تسویه ارزی تحت تسلط آمریکا مثل حساب‌های تراستی امارات را کم کنیم.

تجربه مرغ آرین که اول واردات مرغ اجداد را تحریم کردند و وقتی دیدند ما خودمان می‌توانیم تامین کنیم، تحریم را برداشتند، نشان داد که تنها راه برداشتن تحریم، بی‌اثر کردن تحریم است. بی‌اثر کردن تحریم، ابزار اصلی ما در مذاکره هم هست.

در حوزه انرژی، حدود ۸۰ درصد کل سبد ما به گاز وابسته است که ریشه اصلی ناترازی همین است. با این سبد انرژی، هرچقدر هم تولید کنیم یا واردات، باز هم ناتراز خواهیم بود. باید سبد انرژی را متنوع کنیم تا این آسیب‌پذیری کاهش یابد.

تولید برق ما هم در زمان عادی ۷۰ درصد و در زمان اوج مصرف تا ۹۰ درصد به گاز وابسته است که اینجا هم نیازمند تغییر جدی و فوری هستیم.

در حوزه پتروشیمی هم ناظر به شرایط جنگ، باید تمرکز تولیدات روی محصولات پراهمیت وارداتی مثل مواردی که کاربرد نظامی دارد یا در مصارف روزمره مردم مثل کالاهای بهداشتی و پوشک استفاده می‌شود، قرار بگیرد.

در تعاملات بین‌المللی، بحث‌هایی مثل افتادن به دامان چین و روسیه زیاد مطرح می‌شود که البته غلط است. ما باید در این تعاملات که در شرایط جنگ هم اهمیت دوچندانی دارد، چند معیار داشته باشیم: 

اول اینکه با کسی که دشمن ماست و دنبال نابودی ماست مثل آمریکا، تعامل و همکاری معنا ندارد و مذاکره هم نتیجه‌ای ندارد مگر اینکه از موضع قدرت باشد.

دوم اینکه کسی که دشمن ما نیست، لزوماً عاشق چشم و ابروی ما هم نیست؛ لذا اگر می‌خواهیم با کشورهایی مثل چین و روسیه تعامل کنیم، این تعامل باید بر اساس منافع مشترک باشد تا بتوانیم از ظرفیت آن‌ها استفاده کنیم. یعنی نباید انتظار داشته باشیم این کشورها و یا سایرین، از همه مواضع سیاسی ما حمایت کنند. باید منافع مشترک را مشخص کرد و بر اساس آن، همکاری‌های راهبردی شکل داد. 

در حوزه آفند اقتصادی در جنگ هم باید فعال شویم و مواردی مثل قیمت نفت را تحت تاثیر قرار دهیم تا اقتصاد کشورهای همسو با دشمن هم لطمه ببیند. باید ابزار قدرت خلق کنیم وقتی امکانش را داریم.