محمدحسن نویسی قمی، از فقیهان و عالمان دینی در قرن ۱۴ شمسی و پیش از بازتأسیس حوزه علمیه قم توسط عبدالکریم حائری یزدی، از اساتید حوزه قم بود. وقتی حائری یزدی به قم رفت و حوزه علمیه را تأسیس کرد، نویسی را جزو اصلی‌ترین دستیاران خویش قرار داد و در امور علمی و اجتماعی با او بحث و مشورت می‌کرد. همچنین گفته شده که نویسی قمی شخصیتی بی‌هوا و فارغ از حب جاه بود.

وی در سال۱۲۹۱ق در روستای نویس به دنیا آمد. پدرش ملانصیر نام داشت. گاهی وی ملقب به الهی شده است که گویا تخلص شعری او باشد.

شیخ حسن نویسی، مقدماتی را در زادگاهش فرا گرفته و سپس راهی قم شد. از استادان او در این ایام، فقط نام شیخ محمد ارباب قمی به عنوان یکی از اساتید فقه و اصول قم وی ذکر گردیده است. او در سال ۱۳۲۲ق به نجف رفت و تحصیلات خود را پی‌گرفت. از استادانش در نجف اشرف نام آخوند خراسانی، سید محمدکاظم یزدی و شیخ الشریعه اصفهانی در کتاب‌های تراجم سخن گفته شده است. مدت زمان حضور وی در نجف، ۴ سال بود و در سال ۱۳۲۶ق و در ۳۵ سالگی خود در حالی که به اجتهاد رسیده بود به قم بازگشت و مشغول تدریس علوم دینی و پرورش شاگردان و نیز تألیف و تحقیق شد.

با اینکه در میان تألیفات نویسی، رنگ و بوی تقریرات درس اصول آخوند خراسانی پر رنگ است؛ ولی به تعبیر مرعشی نجفی، ایشان به طباطبایی یزدی اختصاص داشته که یکی از مشایخ روایی او نیز هست.

نویسی در سال ۱۳۷۱ق در ۸۰ سالگی درگذشت و پیکرش در مقبره شیخان قم دفن شد. نقل شده است که آیت‌الله صدر که به سبب ناراحتی قلب از منزل بیرون نمی‌آمد، به احترام نویسی در مجلس فاتحه او شرکت کرد.

نویسی دارای تألیفاتی در زمینه فقه و اصول است که فقط یکی از آن‌ها منتشر شده است. برخی از آثار وی عبارتند از:

المسائل المختلفه الفقهیه

رساله در تعارض اخبار (تقریرات درس آخوند خراسانی، تاریخ نگارش ذی‌قعده ۱۳۲۲ق)

رساله در اجتهاد و تقلید (تقریرات درس آخوند خراسانی)

رساله در اوامر (تقریرات درس آخوند خراسانی، در سال ۱۳۲۳ق نوشته شده است)

مقاصد فکریه.