جایگاه استدلال بر مشروعیت الزام حکومت به حجاب، جایگاهی اساسی است به گونهای که ادله مشروعیت "الزام حکومت به حجاب" به نوعی از مصادیق آن هستند. گرچه برخی از آن ادله (همچون دلیل نهی‌ازمنکر و دلیل تعزیر حاکم) خودشان به صورت مستقیم برای اثبات مشروعیت الزام به حجاب کافی هستند.

در هر حال، استدلال به ادلهای الزام به حجاب، به شکل زیر است:

اول) اثبات اینکه اقامه دین و تحقق اهداف آن، هدف و وظیفه اصلی حکومت دینی است و حکومت دینی باید با ابزارهای خود از جمله وضع قوانین و الزامهای حاکمیتی، آنها را محقق کند.

دوم) بیان اهداف مهم دین که وجود حجاب در جامعه و مقابله با بیحجابی، برای رسیدن به آنها ضروری است و اینکه رعایت حجاب حتی از روی الزام، بر تحقق آن اهداف مؤثر است و کار فرهنگی و تربیتی به تنهایی برای رسیدن به این اهداف، کافی نیست.

تبیین این مسیر، اهمیتی ویژه دارد؛ زیرا در این روزها می‌بینیم که عده‌ای با الزام حکومتی بر حجاب مخالف‌اند. این عده، پرچم آزادی‌خواهی بلند کرده‌اند و به لزوم انتخاب حجاب از جانب خود فرد تأکید می‌کنند؛ ولی به نظر می‌رسد اصل ماجرا به گونه دیگری است و آنچه در پس‌زمینه ذهنی این افراد وجود دارد که سبب مخالفت با «الزام به حجاب» می‌شود، این است که برای بی‌حجابی آسیب اجتماعی جدی قائل نیستند و ضرر مهمی را از ناحیه آن، متوجه جامعه نمیدانند.

شاهد مدعا این است که چنین افرادی معمولا الزام حکومتی را در مواردی غیر از حجاب که به ظاهر، آزادی‌های طبیعی فردی را محدود می‌کند از قبیل قوانین راهنمایی‌ورانندگی (الزام به کمربند ایمنی و یا کلاه ایمنی و...) از حیث نظری می‌پذیرند و برای چنین مسائلی پرچم آزادی‌خواهی یا بسنده کردن به کار فرهنگی صرف را بلند نمی‌کنند.

مثال بهتر در این زمینه اتفاقاتی است که در سالهای گذشته به جهت بیماری کرونا در سراسر دنیا از جمله کشور ما رخ داد. محدودیت‌هایی که بعضا بسیار دشوار و آزاردهنده بود؛ از ماسک‌زدن گرفته تا رعایت فاصله اجتماعی و محدودیت‌های سنگین سفر و... که اگر هم عده‌ای با این موارد مخالفت می‌کردند، بیشتر به جهت انکار اصل بیماری کرونا یا انکار تأثیرگذاری چنین محدودیت‌هایی بود؛ نه به جهت آزادی‌خواهی.