خطاب این یادداشت، با یزید دوستان نیست؛ بلکه با دوستانی است که حواسشان نیست در حال پیروی کردن از منش توابین در حادثه کربلا هستند. 

دوستانی که در کربلای امروز که در غزه رخ می‌دهد، سکوت پیشه کردید و منتظر معجزه هستید، به خدا قسم که این سکوت شما منتهی به فرج نخواهد شد. چنانچه شیعیان کوفه سکوت کردند و به یاری مظلومان کربلا و امامشان نرفتند و شد آنچه نباید می‌شد... خورشید را لب تشنه بر نیزه کردند و بعد از آن تازه شیعیان کوفه از خواب غفلت بیدار شدند و اسم خود را گذاشتند توابین. درست است که توبه کردند؛ اما آیا امامشان زنده شد؟ آیا وجدانشان راحت ماند؟ آیا خون‌های ریخته شده بازگشت؟ و هزاران سوال دیگر که نشان می‌دهد برخی اوقات، پشیمانی سودی ندارد...

امروز کربلای غزه مقابل چشمان تمام مردم جهان است. سکوت کسی که خود را شیعه می‌داند، همان جریان توابین خواهد شد. البته اگر خدای ناکرده آن شیعه به غضب خداوند دچار نشود و به سپاه یزیدیان ملحق نشود...

این را هم بگویم که فکر نکنید شیعیانی که به کربلا نرفتند جاهل بودند، خیر. صفات درونی و پنهانی انسان‌ها، گاهی لحظه آخر بروز پیدا می‌کند، لحظه امتحان. وقتی کسانی پشت فرستاده امامشان، یعنی حضرت مسلم را خالی کردند، خدا از آنان سلب توفیق کرد و صفات منفی درونی و آه حضرت مسلم، چنگ در گریبان آنان زد و نگذاشت تا به حادثه کربلا بروند و امامشان را یاری کنند. 

امروز امام زمانمان (عج) منتظر یاری شیعیان است، منتظر این است که ابتدا با توکل بر خدا، درون خویش را محک بزنیم تا حوض وجودمان را از لجن‌هایی که ته‌نشین شده است پاک کنیم که مبادا روزی با یک لگد به هنگام شیطان، این لجن‌های ته‌نشین شده‌ی ساکت، پراکنده شوند و حوض وجودمان را کثیف و تیره و تار کنند. 

اگر امروز نائب امام زمانمان (عج) را تنها بگذاریم، فردا امام خویش را تنها می‌گذاریم. سیدعلیِ امروز همان مسلم روزگار مولایمان حسین (علیه السلام) است. تنهایش بگذاری در تاریخ خواهی ماند؛ اما در طرف تلخ و منفور آن ثبت خواهی شد.

امروز کربلای غزه منتظر فریاد ماست، منتظر تبیین ما، منتظر یارگیری ما برای دورانی که شمریان را می‌خواهیم تار و مار کنیم. به راستی چقدر مردم را برای مقابله با شمر زمان آماده کرده‌ایم؟ آیا اگر فردا روزی، جنگ ایران و اسرائیل رخ بدهد، از توابین خواهیم بود یا چنان زهیر بن قین، دل از ثروت و زن و زندگی خواهیم کند و به لشکر خدا خواهیم پیوست؟