در فرهنگ وحی از زن به عظمت یاد شده و اختصاصی به قرآن ندارد؛ بلکه در انجیل، تورات و صحف خلیل اللّه نیز مطرح بوده است. با فرشتگان تکلم نمودن و بشارت آن‌ها را دریافت کردن، سخن خویش را با آن‌ها در میان گذاشتن، و سخن آنان را شنیدن، این‌ها همه مواردی است که زن نیز همانند مرد در همه این صحنه‌ها سهیم بوده و اگر پدر پیامبری، با ملائکه سخن می‌گوید، مادر پیامبر نیز، با آن‌ها گفتگو دارد.

لذا وقتی در قرآن کریم از زنان یاد می‌کند، مادر مریم و یا خود مریم را جزو آل‌عمران شمرده و در زمره اصفیا قرار می‌دهد. به عبارت دیگر در بین مردم جهان این‌ها هم مانند انبیا و اولیای خاص جزو اصفیای الهی‌اند. خدا در قرآن می‌فرماید:

انّ اللّه اصطفی آدم و نوحاً و آل ابراهیم و آل‌عمران علی العالمین، ذریة بعض‌ها من بعض واللّه سمیع علیم

به یقین خداوند، آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر مردم جهان برتری داده است، فرزندانی که بعضی از آنان از بعض دیگرند، و خداوند شنوای دانا است.

که منظور از این عمران، آن عمرانی است که پدر مریم است، نه عمرانی که پدر موسی است؛ چون عمرانی که پدر موسی است اصلاً نامش در قرآن کریم نیامده. بعد خداوند می‌فرماید:

اذ قالت امرات عمران ربّ انّی نذرت لک ما فی بطنی محرّراً

چون زن عمران گفت: پروردگارا، آنچه در شکم خود دارم، نذر تو کردم تا آزاد شده باشد.

خداوند این دو بانو را به عنوان صفوه مردم عالم، معرفی نموده است.