در روزگاری به سر می‌بریم که میزان تولیدات به انفجار خود نزدیک شده و شاید میلیون‌ها ویدئو در روز ساخته و منتشر می‌شود. شاید بعضی را این حجم دیتا به وجد آورده باشد که انسان به کجا رسیده و هر فرد توانسته تولید کننده محتوا باشد. اما عمیق که می‌نگریم در واقع انسان‌ها به اپراتورهایی تبدیل شده‌اند که فقط تولید می‌دانند و نه آنکه صاحبان اندیشه باشند و به دنبال نشر اندیشه‌هایشان.

حتی صاحبان اندیشه نیز درگیر این فرم زدگی شده‌اند که منشأ آن ذائقه مخاطب سطحی‌نگر تصویرمدار است. گویا هدف همین است که انسان‌هایی تربیت شوند در اوج مهارت‌های ظاهری و تهی از تفکر و تعمق. انسان‌هایی که به کمالات ظاهری بیشتر از کمالات باطنی ارزش می‌گذارند و برایشان دیده شدن بیش از چگونه دیده شدن اهمیت دارد. افرادی که اگر به درون خود بنگرند، رضایتی از وضع موجود ندارند و از عدم آرامش درونی رنج می‌برند.

اگر تمام مخاطبین دنیا را هم داشته باشند باز هم تقلا می‌کنند که مخاطب دیگری به دست آورند و برای این همه زیاده‌خواهی حد توقفی در نظر ندارند. این گوشه‌ای از توصیف انسان در روزگار ماست. کسانی که به دور از یکپارچگی درونی هستند و فراموش کرده‌اند که آرامش در رسیدن به یگانگی و یکی شدن با خود است، نه پراکندگی و سردرگمی در وجود خود.

اینان راهی بس ناهموار و پر تلاطم را انتخاب کرده‌اند و هر روز خود را در این گرداب ناسرانجام بیشتر گرفتار می‌کنند تا شاید فرجی شود و غافل از آنند که گشایش، خود را یافتن و به خود پرداختن است.