اولین بار در دوران دانشجویی این جمله را شنیدم. نمی دانم در دسته ضرب المثل ها قرار می گیرد یا نه؟ «متولی باید حرمت بقعه و امامزاده را نگه دارد». مگر بقیه نگه نمی دارند؟ یا اساساً وظیفه بقیه نیست؟ متولی کیست؟ بقیه می آیند و می روند برای زیارت یا سیاحت. او که تعلق دارد به بقعه، متولی است. اوست که آدم امروز و دیروز آنجا نیست. بقیه اگر حرمت نگه دارند یا ندارند، حرجی به عقلشان و ایضاً احساسشان نیست؛ اما امان از متولی... که اگر او راه آب را باز کند، بقیه از پی اش می دوند. سال هاست که از سلبریتی ایرانی نه حس تعلق دیدیم و نه بوی آزادمنشی شنیدیم، چه رسد به بازی در قالب یک متولی. هر چه بوده و هست، لگدزنی به وطن بوده و ای بسا بی حرمتی هایشان راه را بر جسارت های بعدی به بقعه ی ما باز کرده است.

 اگر حرف دیکته شده را بازگو می کنید، اُف بر انسانیتتان و اگر حرف دل خود را واگویه می کنید، وای بر غرض‌ورزی تان. امان از این آقای جمهوری اسلامی که راه را باز می کند برای رشد این به اصطلاح هنرمندان، سرمایه گذاری می کند برای قد کشیدن و دیده شدنشان. صورت خود را با سیلی سرخ نگه می‌دارد؛ ولی دست از حمایت هایش برنمی دارد. تا کی باید شاهد بهره‌برداری هنرمندان ایرانی که نه، اهل هنر فارسی زبان، از بیت‌المال این مملکت باشیم و بعد انگشت حیرت به دهان ببریم از پشت کردنشان به نام ایران و ایرانی؟!

 امام خمینی (ره) در تبعیدشان به عراق قبل از انقلاب، بر علیه حکومتِ تا خرخره فاسد پهلوی، هیچ حرفی نزد. وقتی وزیر دولت عراق، محی الدین از ایشان خواست راجع به تبعیدشان و حکومت پهلوی صحبت کنند، این مردِ وطن، محکم و بی تعارف مثل همیشه گفت: «امر داخلی است، شماها دخالت نکنید».

 اما امروز بوق و کرنا کردن مشکلات واقعی و بیشتر توهمی کشور، وطن دوستی جلوه می کند و همراهی با هموطن. اما مزدوری برای بیگانه در سابقه تاریخی این کشور عاقبتی جز ذلت و افتادن از چشم ها نداشته که هر روز جشنواره‌ی کن برقرار و فرش قرمز برایتان پهن نیست.

اما روی سخنم با توست. آقای جمهوری اسلامی خودت حرمتت را نگه دار. برای این به ظاهر متولی ها، پله نساز و نردبان نشو!

 هزاران کَن، فدای وطن.