شهاب‌الدین عبدالله بن محمود بن سعید شوشتری (تُستری) ملقب به شهید ثالث از عالمان شیعه قرن دهم هجری قمری است. در برخی منابع از او با عنوان شهید رابع نیز یاد شده است. به او لقب عَقّاب نیز داده‌اند. بایزید بسطامی دوم و حسین بن شمس‌الدین ساعدی از شاگردان او بوده‌اند.

شهاب‌الدین شوشتری، در شوشتر به دنیا آمد و تحصیل علوم معقول و منقول را در شیراز آغاز نمود. سپس نزد علمای دمشق و بعد جبل‌عاملِ لبنان رفت. استاد او در جبل‌عامل را ابراهیم بن علی بن عبدالعالی میسی دانسته‌اند. وی موردِ احترامِ شاه طهماسب صفوی قرار گرفت. طبق اسناد تاریخی، شاه طهماسب به او اجازه سکونت در ایران را داد و او به مشهد هجرت کرد.

از گزارش‌های تاریخی بر می‌آید که شهاب‌الدین شوشتری در مشهد، جلسات درسی و اخلاقی برگزار می‌کرده است. همچنین او را رئیس حوزه مشهد در آن زمان برشمرده‌اند. 

بعد از محاصره مشهد توسط حاکم اُزْبَک بخارا و پس از ورود به شهر و قتل‌عام مردم آن، شوشتری را دستگیر کرد و به بخارا برد. طبق برخی گزارش‌ها، شوشتری برای حفظ جان خود در بخارا اعلام کرد که سنی و شافعی است. گفته شده شهاب‌الدین شوشتری پس از مناظراتی که با علمای حَنَفي بخارا داشت و در بحث‌های علمی بر آن‌ها چیره شد، علمای بخارا به شاه گفتند که عقاید او مایه انحراف عوام است و باید او را اعدام کرد. طبق منابع، به دستور حاکم بخارا او را با ضربات خنجر کشتند و جسدش را در میدان بخارا به آتش کشیدند.