کتاب "چه باید کرد" شریعتی، به زندان آمده بود. مسعود رجوی و موسی خیابانی در اتاق کتابخانه یا تلویزیون بودند که موسی کتاب را برداشت و با آن بازی کرد، خندید و بعد انداخت و رو به مسعود گفت: این هم «لنین ایران» ببین چه می‌گوید. اصلا کتاب‌های این {شریعتی} در زندان بایکوت بود و کسی جرئت نداشت آن را بخواند. 

کتاب‌های آقای مطهری و آقای سید قطب هم همین وضع را داشت. بعد که مجاهدین از زندان آزاد شدند و جوّ را دیدند و فهمیدند عده‌ای طرف‌دار شریعتی هستند، از وضع سوءاستفاده کردند و خود را طرف‌دار شریعتی جلوه دادند. 

آن زمان که از شریعتی چند مقاله در خصوص "بازگشت به خویشتن" در روزنامه کیهان چاپ و منتشر شد، مجاهدین کار شریعتی را همکاری و همراهی با رژیم دانستند. ازآنجاکه متون این مقالات علیه کمونیسم است، رژیم با او قرابت موضع پیدا کرده و مقالاتش را چاپ کرده است. 

مجاهدین، مواضع سیاسی شریعتی را قبول نداشتند و می‌گفتند: وی مبارزه مسلحانه را قبول ندارد و در یکی از سخنرانی‌هایش گفته است: آنها که رفتند، کاری حسینی کردند و آنها که ماندند، باید کاری زینبی کنند.

لذا نظریات دکتر را سـدّی بـر مبارزه مسلحانه می‌دانستند؛ اما پس از فوت ایشان و اقبال جوانان به‌سوی آثار او، خود را طرف‌دار وی دانستند و گفتند: مجاهدین اولیه، از جلسات سخنرانی دکتر شریعتی خوراک ایدئولوژیک می‌گرفتند.

سید ابراهیم حسین شاذلی قطب، معروف به سید قطب نویسنده و نظریه‌پرداز اسلام‌گرای مصری و از اعضای برجسته اخوان‌المسلمین بود.

 به نقل از وبگاه خاطرات انقلاب