امام مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف): حقانیّت و واقعیّت، با ما اهل‌بیت رسول‌الله (ص) می‎باشد و کناره‎گیری عدّه‎ای از ما، هرگز سبب وحشت ما نخواهد شد؛ چرا که ما دست‌پرورده‌های نیکوی پروردگار می‎باشیم و دیگر مخلوقین خداوند، دست‌پرورده‌های ما خواهند بود.    (بحارالانوار: ج ۵۳، ص ۱۷۸)  

سفرۀ باب‌الحوائج

21 بهمن, 1403 - 15:15 dehghani

سیدحمیدرضا برقعی

 

فلق در سینه‌اش آتش‌فشان صبحگاهی داشت

که خون‌آلوده پیغام از کبوترهای چاهی داشت
طراوت در هوا از ریشه زنجیر می‌روید
زمین در خود سپیداری در اعماق سیاهی داشت
مگر خورشید را هم می‌توان خاموش کرد آخر
کسی از تیره شب در سرش افکار واهی داشت
عبایی روی خاک افتاده بود از خاک خاکی‌تر
که در آن نخ‌نما آغوش اسرار الهی داشت
کدامین گل به جرم عطر افشاندن گرفتار است؟ 
مگر او نیت دیگر به غیر از خیرخواهی داشت؟
هماره آه او خرج دعا بر دیگران می‌شد
اگر در سینه‌اش یارای آهی گاه‌گاهی داشت
به تسبیحش قسم، زنجیره عالم به دستش بود
چنین مردی کجا در سر خیال پادشاهی داشت؟
اگر هم بوسه‌ای می‌زد به پای او غل و زنجیر
مدام از چین پیشانی او حکم شفاهی داشت
چه بنویسم از آن گودال، از آن قعر سجون، از زخم
از آن زندان که حکم روضه‌های قتلگاهی داشت
تمام کشور من، کاظمین کوچک مردی‌ست
که در هر گوشه‌ای از خاک ایران بارگاهی داشت
تو مثل جان، درون خاک من هر گوشه پنهانی
تو شیرازی، خراسانی، قمی، آری تو ایرانی
نویسنده: 
سیدحمیدرضا برقعی
دسته بندی مطالب: 
ادیبانه