این ریزش و رویش، در همه مراحل تاریخی انقلاب اسلامی وجود داشته و خواهد داشت. انقلاب اسلامی از آغاز در پی بسط خلافت الهیه بود. در قدم اول، به مبارزه با زیاده‪خواهی قدرت‌ها پرداخت و به مبارزه با نظام سلطنتی به عنوان یک ساختار عدل گریز و دین‌ستیز مبدل شد و در نهایت، به یک ایده‪ اثباتی به نام «حکومت اسلامی» رسید. در هر یک از این مراحل، با دقیق‌تر شدن و تبیین بیش‌تر آرمان‪های اسلامی، عده‌ای که برخی از ایده‪های نظری و عملی خود را حذف شده می‌دیدند از انقلاب جدا شدند! به عنوان مثال، هنگامی که مبارزه به مرحله درگیری با اصل نظام سلطنت منتهی شد، گروه‪هایی که سلطنت مشروطه یا مشروعه و یا دموکراتیزه شده را می‪خواستند، از قطار انقلاب پیاده شدند؛ چون گمان کردند که این انقلاب از آرمان‪های صحیح خود فاصله گرفته است! یا در آن جا که امام انقلاب بر «جمهوری اسلامی» تأکید کرد؛ برخی که به دنبال تحقق جمهوری سوسیالیستی و یا جمهوری با قیدهای دیگر بودند این جهت‪گیری را متناسب با آرمان‌ها خود ندیدند و ریزش کردند؛ مبارزات مارکسیستی بر علیه انقلاب اسلامی عمدتاً از همین مرحله شروع شد.‬‬‬‬‬‬‬‬

هنگامی که قانون اساسی تدوین شد نیز ریزش بر همین منوال بود. هواداران حکومت دموکراتیک و دین حداقلی وقتی مشاهده کردند که اسلام و ولایت‌فقیه به یک نظام حقوقی کلان در جامعه تبدیل می‪شود از انقلاب فاصله گرفتند.‬

از مرحله‪ای که انقلاب اسلامی وارد مبارزه جهانی شد نیز طیفی که به یک رفرم یا انقلاب در مقیاس ملی می -اندیشیدند، فریاد بر آوردند که ضرورتی ندارد ما هزینه یک انقلاب جهانی را بپردازیم؛ باید در حد حل‌وفصل مسائل ملی و عمران و آبادانی کشور خود تلاش کنیم؛ بنابراین، حاضر نشدند در بسط فرهنگی اسلام و انقلاب اسلامی در مقیاس جهانی و مبارزه با نظام استکباری حاکم بر جهان همکاری کنند. به عبارت دیگر، وقتی انقلاب اسلامی برای دفاع از اسلامیت نظام، تا مرز درگیری نظامی با استکبار ایستاد حتی عده‪ای از طرفداران انقلاب اسلامی هم وقتی هزینه این حرکت را مشاهده کردند جدا شدند؛ بدون آن که محصولات این حرکت را هم محاسبه کنند.