خطاب به این عزیزان عرض می‌کنم: 

به راستی کدام‌یک از پیامبران، دل‌نگران احترام اجتماعی خود بوده‌اند؟ 

مگر جز این است که همه دل‌نگرانی پیامبران، «هدایت مردمان» و «اقامه دین خدا» بوده است؟

مگر جز این است که پیامبری همچون حضرت نوح، ۹۵۰ سال شبانه‌روز در کار هدایتگری قوم خود بود و در برابر بدترین توهین‌ها و تحقیرها و بی‌احترامی‌ها، هرگز نه خسته شد و نه ناامید؟ آیا او دل‌نگران هدایت مردم و اقامه دین خدا بود یا دل‌نگران جایگاه و احترام اجتماعی خودش؟

مع‌الاسف برخی از مدعیان وراثت پیامبران، به جای نگرانی برای هدایت مردم و فعالیت در جهت اقامه دین در همه ابعاد و لایه‌های زیست فردی و اجتماعی، مهم‌ترین دل‌مشغولی‌شان از دست رفتن جایگاه اجتماعی خودشان شده است! و تأسف‌بارتر این که اینان، مریدان و شاگردان خود را نیز افرادی پرتوقع و طلبکار از مردم و جامعه و انقلاب بار آورده و می‌آورند.

به این عزیزان توصیه می‌کنم اگر هم دوستدار جایگاه اجتماعی و محبوب‌القلوب بودن هستید: 

اولا بدانید هر کاری کنید، غیرمؤمنان هرگز شما را دوست نخواهند داشت؛ آنان اگر هم در ظاهر محبتی و ارادتی ابراز می‌کنند، به هدف بهره‌برداری و سواری گرفتن خودشان است، و در دل و در خلوت، شما را تمسخر می‌کنند و همین‌که خر مرادشان از پل بگذرد، به ریش شما می‌خندند!

و ثانیا اگر واقعا دنبال محبوب‌القلوب شدن هستید، بدانید بهترین راهکار، همان راهکار قرآنی است: «ایمان» و «عمل صالح» داشته باشید، خدای متعال دیر یا زود، محبت شما را در دل‌های مردمان قرار می‌دهد.

إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا (مریم، ۹۶) کسانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام دهند، خدای رحمن محبت آنان را ایجاد می‌کند.