امام رضا علیه‌السلام می‌فرمایند: «فالجسد بهذه المنزلة و بالتدبیر فی الاغذیة و الاشربة یصلح و یصح و تزکو العافیة فیه» پس بدن بمنزلت همان زمین است به تدبیر عاقلانه‌ای که در خوراک و نوشاب بکار می‌رود صحیح و سالم می‌ماند و نیروی سلامتی در آن زیاد می‌گردد.

جمله «تزکو العافیة فیه» نوید دیگری است و دیگر بار هواخواهان طول عمر را امیدوار می‌سازد. «زکاء و زکو» به معنای زیاد شدن است؛ بنابراین عبارت فوق صراحت در این دارد که تدبیر عاقلانه در خوردن و نوشیدن، علت عمده طول عمر است و مردمی که زندگی معقولی از نظر خوراک داشته باشند، نه تنها پیرو ناتوان نمی‌شوند؛ بلکه هر چند در امتداد زمان جلوتر بروند نیروی صحت و عافیت آن‌ها بیشتر می‌شود. مزاج آن‌ها مانند بنائی است که مصالح درست و محکمی در آن بکار رفته باشد که نه تنها از باد و باران گزند نمی‌بیند؛ بلکه آب و آفتاب بر استحکام و دوام آن می‌افزاید.

بنابراین، هر کس می‌خواهد طول عمر خود را بداند، به وضع غذای خود نگاه کند: «فَلْینْظُرِ الْإِنْسانُ إِلی طَعامِهِ» پرفسور پیردلور می‌گوید: دانستن طرز تغذیه یکی از مهم‌ترین عوامل تندرستی است که متأسفانه کمتر از هر چیز مورد توجه قرار می‌گیرد.

در انتخاب خوراک و طرز غذا خوردن اشتباهات زیادی است که بعضی از آن‌ها بدین صورت است. پرخوری را وسیله تندرستی و طول عمر می‌دانند، اشتها را یگانه معیار برای سنجش احتیاج بدن به خوراک می‌شناسند، تا اشتها باقی است می‌خورند، گوشت و قهوه و چای و الکل را در ردیف غذا آورده‌اند، به غذاهایی که با وسائل مصنوعی درست شده بیشتر رغبت می‌کنند.