رئیس جمهور جدید، سلام!

خواستم بگویم خیالت راحت باشد، خزانه کشور دیگر خالی نیست،

انبارها و سیلوها و ذخایر راهبُردی کشور را برایت پر کردم، اکثر بدهی ۶۰۰ هزار میلیارد تومانی دولت قبل را تسویه کردم، آب شیرین کن و لوله‌های انتقال آب به سیستان و بلوچستان و استان‌های مرکزی ایران را برایت ساختم، مشکل آب اهواز و شهرکرد را بر طرف کردم، تورم ۶۰ درصدی را به ۴۰ درصد رساندم، نرخ رشد نقدینگی کشور را به طرز محسوسی برایت کاهش دادم، طرح‌های ورزشی و درمانی که بیش از ۲۰ سال معطل بود را برایت به بهره‌برداری رساندم، روزانه ۷۰۰ نفر از مردمت، برای ضعف مدیریت سلامت و دیپلماسی، نمی‌میرند، پروژه توسعه فیبر نوری برای افزایش سرعت اینترنت در کشور را به راه انداختم،

ذخایر ژنتیکی دام کشور را که در معرض فروش و نابودی بود، حفظ کردم،

صدها کیلومتر راه آهن معطل مانده را به بهره‌برداری رساندم،

فرآیند ساخت دومیلیون و ششصد هزار واحد مسکونی برای مردم را آغاز کردم،

کارخانه‌های بزرگ و راهبُردی کشور مانند آذرآب و هپکو و ماشین‌سازی تبریز و صدها کارخانه کوچک و بزرگ دیگر را احیا کردم،

روابط با عربستان و کشورهای اطراف خلیج فارس را برایت سامان دادم،

برای توسعه تجارت، ایران را عضو سازمان‌های بریکس و شانگهای نمودم،

مسئله رتبه‌بندی معلمان را تا حد زیادی برایت حل کردم،

سامانه دریافت الکترونیکی مجوزها را برایت راه‌اندازی کردم و امضاهای طلایی و رانت را از بین بردم، یارانه ۴۵ هزار تومان مردم را که دولت قبل برای پرداختش عزا می‌گرفت، چند برابر کردم، مسئله قطعی برق صنایع را تقریباً به طور کامل رفع کردم، ماهواره‌های ساخته شده به دست جوانان نخبه که سال‌ها خاک می‌خورد را به فضا فرستادم، و...

همه این کارها و هزاران کار دیگر را کردم، در حالی که دولتی را تحویل گرفتم که تمام شاخص‌های فلاکت و ضعف مدیریت در آن به حد اعلا رسیده بود! این را می‌توانی در اولین جلسه من با هیئت دولت قبل ببینی.

حالا تو هستی و درد ملت.

حواست باشد، من انتظار مردم ایران از یک رئیس جمهور را خیلی بالا بردم.

من به جای نشستن در دفترم، توی کپرهای تاریک و چادرهای عشایر نشستم.

به جای واکس، کفش‌هایم را با گِلِ سیلاب سیستان و بلوچستان آراستم.

به جای گرفتن جشن تولد در هواپیما، با کودکان یتیم همسُفره شدم.

من رکورددار سفر با بالگَرد برای رفع مشکلات مردم به نقاط مختلف کشور، در بین مسئولین ایران هستم.

من حواسم به صبح‌های جمعه بود و به جای ریشخند کردن مردمم، جمعه‌هایم را به جای خانواده، در کنار مردم دردمند کشورم بودم.

من در راه اعتلای ایران عزیز، جانم را فدا کردم.

اکنون چشم‌ها به سوی عملکرد توست...

(شهید ابراهیم رئیسی)