ربا یکی از محرمات الهی است که انسان‏های حریص به دنیا، گرفتار آن هستند. با اینکه در شریعت موسی و عیسی (علیهما السلام) ربا منع شده بود، باز هم یهودیان به آن عمل کرده و اموال خود را به این وسیله آلوده می‏کردند. قرآن کیفر این رفتار ناپسند ایشان را عذاب دنیوی و اخروی دانسته و می‏فرماید: «فَبِظُلْمٍ مِنَ الَّذِینَ هادُوا حَرَّمْنا عَلَیْهِمْ طَیِّباتٍ أُحِلَّتْ لَهُمْ وَ بِصَدِّهِمْ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ کَثِیراً وَ أَخْذِهِمِ الرِّبَوا وَ قَدْ نُهُوا عَنْهُ وَ أَکْلِهِمْ أَمْوالَ النَّاسِ بِالْباطِلِ وَ أَعْتَدْنا لِلْکافِرِینَ مِنْهُمْ عَذاباً أَلِیماً؛ پس به سزای ستمی که از یهودیان سر زد و به سبب آنکه (مردم را) بسیار از راه خدا باز داشتند، چیزهای پاکیزه‏ای را که به آنان حلال شده بود حرام گردانیدیم و (به سبب) ربا گرفتنشان، با آنکه از آن نهی شده بودند و به ناروا مال مردم خوردنشان، و ما برای کافران آنان عذابی دردناک آماده کرده‏ایم.»

این آیه شریفه نشانگر روح طغیانگر مادی آنهاست که در راه رباخواری گام بر می‏داشتند. از شواهد تاریخی، چنین استفاده می‏شود که این ملت، نظام مالی‌شان را بر اساس ربا پایه‌گذاری کرده‏اند. «رو تشلد» می‏گوید: یهودیان، نظام اقتصادی جهان را بر اساس ربا قرار داده‏اند. آن‏ها به هر منطقه‏ای که وارد شدند، به زمامداران قرض دادند تا سیاست آنها را به نفع خود کنترل کنند.

لجاجت یهود

لجاجت و سرسختی بنی‌اسرائیل به اندازه‏ای بود که حتی از گفتن جمله «قُولُوا حِطَّةٌ...؛ بگوئید خداوندا گناهان ما را بریز»؛ امتناع ورزیدند و به جای آن کلمه نامناسبی به طور استهزاء گفتند. برای همین قرآن کریم می‏فرماید: «فَبَدَّلَ الذَّینَ ظَلَمُوا قُولاً غَیْرَ الَّذى قیلَ لَهُمْ؛ اما کسانی که ستم کرده بودند، (آن سخن را) به سخن دیگری غیر از آنچه به ایشان گفته شده بود تبدیل کردند».

در مجمع البیان در ذیل همین آیه نقل شده است؛ گروهی از بنی‌اسرائیل به جای کلمه «حطه» به معنی «ریزش گناهان»، از روی مسخره گفتند «حنطه» یعنی گندم.. خداوند متعال هم به سبب این‌گونه لجاجت‏ها آنها را به عذاب دردناک خویش گرفتار نمود. البته لجاجت و بهانه‌جویی‌های بنی‌اسرائیل فراوان است که بخشی از آن در سوره بقره آمده است.

پیمان‌شکنی یهود

یهود از جمله اقوامی است که به پیمان‌شکنی معروف می‏باشد. قرآن کریم در آیات متعددی از نقض پیمان یهودیان سخن به میان آورده است که بررسی همه موارد، رساله جداگانه‏ای می‏طلبد، به همین جهت به نمونه‏هایی از آن اشاره می‏کنیم.

یکی از موارد مهم نقض پیمان یهودیان، نقض پیمان دوازده دستور الهی بود که خداوند در دو آیه به بیان آن پرداخته و می‏فرماید: «وَ إِذْ أَخَذْنا مِیثاقَ بَنِی إِسْرائِیلَ لا تَعْبُدُونَ إِلاَّ اللَّهَ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً وَ ذِی الْقُرْبى وَ الْیَتامى وَ الْمَساکِینِ وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً وَ أَقِیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ إِلاَّ قَلِیلاً مِنْکُمْ وَ أَنْتُمْ مُعْرِضُونَ وَ إِذْ أَخَذْنا مِیثاقَکُمْ لا تَسْفِکُونَ دِماءَکُمْ وَ لا تُخْرِجُونَ أَنْفُسَکُمْ مِنْ دِیارِکُمْ ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ وَ أَنْتُمْ تَشْهَدُونَ؛ و چون از فرزندان اسرائیل پیمان محکم گرفتیم که: جز خدا را نپرستید، و به پدر و مادر و خویشاوندان و یتیمان و مستمندان احسان کنید، و با مردم (به زبان) خوش سخن بگویید، و نماز را به پا دارید و زکات را بدهید؛ آنگاه جز اندکی از شما، (همگی) به حالت اعراض روی برتافتید و چون از شما پیمان محکم گرفتیم که: خون همدیگر را مریزید، و یکدیگر را از سرزمین خود بیرون نکنید، سپس (به این پیمان) اقرار کردید و خود گواهید».

چنان که ملاحظه گردید، ده پیمان از فرمان‏های الهی در این دو آیه آمده است و با آنکه یهودیان بر آن اقرار کرده بودند؛ ولی متأسفانه همه آنها را مورد نقض قرار دادند. افزون بر این، در سوره مائده، سخن از نقض دو پیمان دیگر نیز آمده است: «وَ لَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثاقَ بَنِی إِسْرائِیلَ وَ بَعَثْنا مِنْهُمُ اثْنَیْ عَشَرَ نَقِیباً وَ قالَ اللَّهُ إِنِّی مَعَکُمْ لَئِنْ أَقَمْتُمُ الصَّلاةَ وَ آتَیْتُمُ الزَّکاةَ وَ آمَنْتُمْ بِرُسُلِی وَ عَزَّرْتُمُوهُمْ وَ أَقْرَضْتُمُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً؛ در حقیقت، خدا از فرزندان اسرائیل پیمان گرفت، و از آنان دوازده سرکرده برانگیختیم، و خدا فرمود: من با شما هستم. اگر نماز برپا دارید و زکات بدهید و به فرستادگانم ایمان بیاورید و یاری‌شان کنید و وام نیکویی به خدا بدهید، قطعاً گناهانتان را از شما می‏زدایم، و شما را به باغ‏هایی که از زیر (درختان) آن نهرها روان است در می‏آورم، پس هر کس از شما بعد از این کفر ورزد، در حقیقت از راه راست گمراه شده است. خداوند متعال به همین سبب آنها را از رحمت خویش دور ساخت و دل‏های آنان را سخت و سنگین نمود که موجب فراموشی نعمت‌های الهی گردید».

ظلم و جنایت یهود

جنایاتی را که ملت یهود در طول تاریخ انجام داده، نمی‏توان فراموش کرد. چنان که اشاره شد، این روحیه ستمگری را شاید از تورات تحریف شده یاد گرفته‏اند، یعنی دانشمندان یهود هنگام نگارش تورات، قسمتی از آن را طوری بیان کرده‏اند که روح ستمگری و تجاوز را در میان قوم خویش رواج دهند تا بتوانند جنایات خویش را توجیه کنند.

«عبدالفتاح طبّاره» در این زمینه چنین می‏گوید: «جنایات یهود در سرزمین عرب به صورتی بود که بدن‏ها را به لرزه می‏انداخت و امروز نسل جدید یهود به پیروی از افکار نیاکان خود به جنایات و کشتار وحشتناک دست زده است».

همچنین گوستاولبون چنین می‏نویسد: «ملت یهود هیچ‏گاه از جنایات جدا نبوده است، آنها اسیران فراوانی می‏گرفتند، و بدن‏های آنها را با ارّه پاره می‏کردند و جلو سگ‏ها می‏ریختند و مردم شهر از کوچک و بزرگ و پیر و جوان را سر می‏بریدند.»

قرآن کریم، آنها را آدم‏کش و قاتل انبیاء معرفی نموده و می‏فرماید: «اِنَّ الَذَّین یَکْفُرُونَ بِآیاتِ اللّهِ وَ یَقْتُلُونَ النَّبییّنَ بِغَیْرِ حَقِّ وَ یَقْتُلُونَ الذَّین یَأمُرُونَ بِالقِسْطِ مِنْ النّْاسِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ اَلیمٍ)؛ کسانی که به آیات خدا کفر می‏ورزند و پیامبران را به‌ناحق می‏کشند، و دادگستران را به قتل می‏رساندند، آنان را از عذابی دردناک خبر ده».

خودخواهی یهود

در طول تاریخ، یهودیان خود را تافته‌ای جدابافته می‏دانسته‏اند و همیشه این تصور را داشته که بنده ممتاز خداوند، فقط آنها هستند؛ حتی چنین ادعا دارند که ما پسران خدا هستیم و یا می‏گویند که ما دوستان خاص پروردگار می‏باشیم؛ چنان که قرآن کریم از زبان آنان نقل می‏کند: «وَ قالَتِ الیُهُودُ وَ النَصارَى نَحْنُ اَبْناءُ اللّهِ وَ اَحْبَّاءُهُ» و یهودیان و ترسایان (مسیحی‏ها) گفتند: «ما پسران خدا و دوستان او هستیم!» (و گرچه منظورشان فرزندان مجازی باشد.) همچنین در «تلمود» آمده است: «آنان (یهودیان) به این اصل اساس معتقد بودند که اسرائیل قوم برگزیده الهی است، البته این عقیده کتاب مقدس است که در ادبیات و تفسیرهای دانشمندان یهود به حدّ اعلی گسترش یافته است. تلمود مکرر این مطلب را گوشزد می‏کند که میان خدا و یهود رابطه‏ای صمیمی و ناگسستنی وجود دارد». به همین جهت در میان یهودیان نوعی خودخواهی و خودپسندی که از اوصاف زشت می‏باشد، رایج است. اما نظر قرآن در مورد امت برگزیده بودن یهود چیست؟ در ابتدای امر به نظر می‏رسد که قرآن کریم ملت یهود را قومی برگزیده معرفی کرده است؛ ولی با دقت نظر درمی‏یابیم که قرآن کریم ملت یهود را در زمانی خاص به عنوان ملت ممتاز و برگزیده دانسته، چنان که در ذیل آیه شریفه «...اَنّى فَضَّلْتُکُمْ عَلی العالَمینَ» از ابن عباس این‌گونه نقل می‏کند که مراد از «العالمین»، مردمان زمان بنی‌اسرائیل می‏باشد، چون که امت محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) به اتفاق همه، برترین امت‏هاست، چنان‏که پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم) افضل پیامبران است؛ چون در قرآن کریم آمده است: «کُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ تَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ لَوْ آمَنَ أَهْلُ الْکِتابِ لَکانَ خَیْراً لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَ أَکْثَرُهُمُ الْفاسِقُونَ؛ شما بهترین امتی هستید که برای مردم پدیدار شده‏اید: به کار پسندیده فرمان می‏دهید و از کار ناپسند باز می‏دارید، و به خدا ایمان دارید و اگر اهل کتاب ایمان آورده بودند قطعاً برایشان بهتر بود، برخی از آنان مؤمنند (ولی) بیشترشان نافرمانند».

نژادپرستی یهود

روح نژادپرستی یهودیان، زاده همان خیال و تصور باطل خودبرتربینی آنهاست که منشأ بسیاری از انحرافات و تصورهای باطل از جمله نژادپرستی گردید تا بدان حد که «گفتند: هرگز آتش دوزخ، جز چند روزی به ما نخواهد رسید.»

این امتیازطلبی و اعتقاد به برتری نژاد ملت یهود، با هیچ منطقی انسانی سازگار نیست؛ چون هیچ‌گونه تفاوت میان انسان‏ها در پیشگاه الهی وجود ندارد. افزون بر آن، معیار برتری در منطق قرآن پرهیزگاری است، «اِنَ اَکْرَمَکُمْ عِنْدَاللّهِ اَتْقاَکُمْ؛ که برتری، از آنِ متقین می‏باشد».

دشمنی یهود با دیگر ملل

چنان که اشاره شد، روحیه ستمگری و تجاوز در سرشت یهود ریشه دوانیده و موجب شده است تا آنان در تاریخ با هیچ ملّتی سرسازش و صلح نداشته و همواره با دیگران در جنگ و دشمنی باشند؛ همچنان که با انبیای خویش ناسازگاری کرده و نافرمانی از دستورهای آنان را به حد اعلا می‏رسانده‏اند. قرآن کریم در مورد اینکه یهودیان و مسیحیان همدیگر را قبول نمی‏کردند، می‏فرماید: «وَ قالَتِ الیَهُودُ لَیْسَتِ النَصاری عَلی شَیءٍ و قالَتِ النَصاری لَیْسَتِ الیَهُودُ عَلی شَیء؛ یهودیان گفتند: ترسایان (مسیحی‏ها) بر حق نیستند و ترسایان گفتند: یهودیان بر حق نیستند».