حِجاب به پوشش زن در برابر مرد نامحرم گفته می‌شود به گفته فقیهان و دیگر عالمان مسلمان، حجاب از واجبات مسلّم و ضروریات دین اسلام و ضروریات مذهب است و در آیاتی از قرآن و احادیثی از ائمه (علیهم السلام)، بر وجوب و اهمیت آن تأکید شده است.

فقیهان بر واجب بودن رعایت حجاب برای زنان در برابر نامحرم اجماع دارند. برخی پژوهشگران فوایدی را برای این حکم بیان کرده‌اند که از آن جمله است: آرامش روانی، استحکام پیوند خانوادگی، استواری اجتماع و ارزش و احترام به زن.

گفته می‌شود بحث علمی از مسئله حجاب در کشور ایران، هم‌زمان با آشنایی با جهان تجدد و نهضت مشروطه مطرح شده است. با واقعه کشف حجاب، مسئله حجاب از یک مسئله مذهبیِ صِرف، به پدیده‌ای سیاسی و فرهنگی تبدیل شد و بیشترین آثار علمی درباره حجاب، در این دوران و دوره‌های پس از آن نگاشته شد.

پس از انقلاب اسلامی ایران، مسئله حجاب اجباری مطرح شد و در سال ۱۳۶۰ش قانونی به تصویب رسید که طبق آن، بی‌حجابی تخلف محسوب می‌شود. در تقویم ایران، بیست و یکم تیرماه، سالروز قیام مردم مشهد علیه کشف حجاب، روز عفاف و حجاب نام‌گذاری شده است.

اهمیت حجاب در فرهنگ اسلامی

حجاب و لزوم پوشیدگی زن در برابر مرد نامحرم، از مسائل مهم اسلامی است و گفته می‌شود در قرآن به این مسئله تصریح شده است. فقیهان شیعه می‌گویند مسئله حجاب از مسلّمات و واجبات و بلکه از ضروریات دین اسلام است. آیت الله ناصر مکارم شیرازی می‌گویند به‌ویژه در زمان حاضر، همه کسانی که با مسلمانان معاشرت دارند، فهمیده‌اند که یکی از برنامه‌های تمام فِرَق مسلمین، حجاب است که رفته‌رفته به شعار تبدیل شده و به آن پایبند هستند. 

در فقه، در باب‌هایی چون طلاق و نِکاح ضمن مسئله نگاه به نامحرم، از حجاب سخن گفته‌اند. در متون فقهی و حدیثی، برای اشاره به معنای پوشش، به جای واژه حجاب، از واژه «سِتر» استفاده می‌شده است و به کار رفتن کلمه حجاب برای پوشش زنان، اصطلاحی است که بیشتر در عصر حاضر پیدا شده است.

حجاب در لغت به معنای حائل، چیزی که بین دو چیز جدایی افکنَد و پوشش است.

 احکام

بنا به اجماع فقیهان مسلمان، بر زنان واجب است که بدن و موی سر خود را از نامحرم بپوشانند. برخی فقیهان این حکم را از ضروریات دین و ضروریات مذهب برشمرده‌اند. درباره محدوده پوشش واجب برای زنان، دو نظر کلی هست: 

1. وجوب پوشاندن بدن به‌جز گِردی صورت، و دست‌ها از مچ تا سر انگشتان: بیشتر فقیهان بر این نظرند و این دو موضع از بدن را به شرط آنکه احتمال گناه نباشد، از محدوده پوششِ واجب استثنا کرده‌اند. 

وجوب پوشاندن تمام بدن: فقیهانی همچون فاضل مقداد و سید عبدالعلی سبزواری، پوشاندن همه بدن، حتی صورت و دست را برای زنان واجب دانسته‌اند. آیت الله مرعشی نجفی، پوشاندن صورت و دست را برای زنان، احتیاط واجب دانسته است.  آیت الله سید محمدکاظم طباطبایی یزدی (صاحبْ‌عُروه)، در این خصوص، به احتیاط مستحب قائل شده است. 

ادله شرعی وجوب حجاب

برخی از ادله‌ای که فقیهان برای اثبات حکم وجوب حجاب به آن استناد کرده‌اند به بیان زیر است:

 آیه جلباب و آیه حجاب

آیات ۳۱ سوره نور و ۵۹ سوره احزاب مهم‌ترین آیاتی هستند که فقیهان مسلمان برای اثبات وجوب حجاب و پوشش در زنان به آن‌ها استدلال کرده‌اند. به گفته آیت الله مکارم شیرازی، حداقل شش آیه از آیات قرآن بر وجوب حجاب برای زنان در مقابل نامحرم دلالت می‌کند .

گفته می‌شود روایاتی که بر لزوم حجاب برای زنان در مقابل نامحرم دلالت می‌کند، تَواتُر دارند. آیت الله مکارم شیرازی، همه این روایات را در هفت گروه دسته‌بندی کرده که برخی از آن‌ها به شرح زیر است:

1. روایاتی که برای تبیین بخشی از آیه ۳۱ سوره نور «وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا؛ (به زنان باایمان بگو) زینت‌های خودشان را به نمایش نگذارند؛ مگر زینت‌هایی که آشکار هستند»، وارد شده است. با توجه به این روایات، منظور از زینت آشکار در آیه، گردی صورت و دست‌ها (از نوک انگشتان تا مچ دست) است و برای غیر این دو مورد، رعایت حجاب لازم دانسته شده است.

2. روایاتی که برای تبیین آیه ۶۰ سوره نور آمده و در آن‌ها برداشتن جلباب (روسری) برای زنان سالخورده (القواعد من النساء) که رغبتی به ازدواج با آنان نیست، جایز دانسته شده است. پس در غیر از این زنان، بر زنان دیگر واجب است که بدن و موی سر خود را بپوشانند.

3. روایاتی که در آن از حجاب کنیزان سؤال شده است و در جواب، محدوده حجاب آنان مقداری آزادتر بیان شده است. در این روایات، از موارد استثنا (حجاب کنیزان) سؤال شده است و این نشان می‌دهد که اصل مسئله، یعنی حجاب، مسلّم بوده است.

4. روایاتی که بر پایه آن‌ها، دختران باید از سن بلوغ به بعد، حجاب خود را رعایت کنند و خودشان را از نامحرم بپوشانند. در این روایات، از زمان لزوم رعایت حجاب برای زنان و دختران بحث شده و این نشان می‌دهد که اصل مسئله حجاب، مسلّم بوده است.

فلسفه حجاب در اسلام

شهید مرتضی مطهری و جمعی دیگر، حکمت‌هایی را برای لزوم پایبندی به حجاب شرعی برشمرده‌اند که برخی از آن‌ها بدین شرح‌اند:

آرامش روانی :نبودن حریم میان زن و مرد و آزادی معاشرت‌های بی‌بندوبار، موجب بیدار شدن و افزایش هیجان‌ها و التهاب‌های جنسی می‌شود و تقاضای سکس را به‌صورت عطشی روحی و خواسته‌ای اشباع نشدنی درمی‌آورد. از طرفی این خواسته‌های نامحدود و اشباع ناشدنی همیشه دست‌نیافتنی و مقرون به نوعی احساس محرومیت است و این خود منجر به اختلالات روحی و بیماری‌های روانی می‌شود. 

استحکام پیوند خانوادگی: رعایت حجاب بانوان موجب تحکیم پیوند خانوادگی و سبب صمیمیت رابطه زن و شوهر در کانون خانواده می‌شود؛ چراکه به واسطه پوشش و حجاب، جلوی کامیابی جنسی از غیر همسر گرفته می‌شود و لذت‌های جنسی به محیط خانواده اختصاص می‌یابد و این، پیوند زن‌وشوهری را محکم می‌سازد. 

استواری اجتماع: رعایت نکردن پوشش مناسب و آزادی در روابط زن و مرد در جامعه، تمتعات جنسی را از محیط خانه به سطح اجتماع می‌کشاند و این خود موجب تضعیف نیروی کار و فعالیت در اجتماع می‌شود. 

ارزش و احترام زن: به گفته شهید مرتضی مطهری، از نظر دین اسلام زن هر اندازه باوقارتر و عفیف‌تر باشد و خود را در معرض نمایش مرد نگذارد، بر ارزش و احترام او افزوده می‌شود. آیت الله مکارم شیرازی بی‌حجابی را موجب سقوط شخصیت زن دانسته و گفته است هنگامی که جامعه زن را با اندام برهنه بخواهد، طبیعی است که روزبه‌روز تقاضای آرایش و خودنمایی بیشتری از او دارد و در چنین جامعه‌ای، شخصیت زن تا حد کالایی بی‌ارزش سقوط می‌کند و ارزش‌های انسانی‌اش فراموش می‌شود.

مسئله حجاب در ایران معاصر

به گفته رسول جعفریان در کشور ایران، هم‌زمان با نهضت مشروطه و با مواجهه با عالم تجدّد، حجاب مسئله‌ای چالش‌برانگیز شد؛ در حالی که پیش از آن، تنها از منظر مسئله‌ای فقهی و تکلیفی شرعی به آن نگاه می‌شد. طی نزدیک به ۶۰ سال، به‌ویژه از سال‌های ۱۳۲۹ش تا ۱۳۴۸ش حرکت علمی گسترده‌ای درباره حجاب در ایران صورت گرفت. پیش از این، هیچ رساله فقهی مستقلی درباره حجاب در میان عالمان شیعه نبود؛ اما در این دوره، بیشترین رساله‌ها را در دفاع از حجاب نوشتند.

رضاشاه با تأثیرپذیری از غرب و تحولات و رخدادهایی که در ترکیه اتفاق افتاده بود، فرمان کشف حجاب را در ۱۷ دی‌ماه سال ۱۳۱۴ش به عنوان یک قانون، به طور رسمی صادر کرد؛ اما رفتن او و پس از تلاش جدی مراجع و عالمان در ایران و عراق، قانون کشف حجاب در سال ۱۳۲۲ش از حالت اجباری خارج شد. 

پس از انقلاب اسلامی ایران، مسئله حجاب، با بحث درباره پوشش زنان شاغل در ادارات مطرح شد. در سال ۱۳۶۰ش در بند پنج ماده ۱۸۰ قانون بازداری نیروی انسانیِ مؤسسات دولتی و وزارتخانه‌های وابسته به دولت، بی‌حجابی تخلف شناخته شد. در تقویم ایران، بیست و یکم تیر ماه، سالروز قیام مردم مشهد علیه کشف حجاب، روز عفاف و حجاب نام‌گذاری شده است. 

حجاب در کشورهای مختلف اسلامی

حجاب در کشورهای مختلف اسلامی، اَشکال متنوعی دارد. برای نمونه، چادر مشکی ساده در کشور ایران، حجاب رسمی شناخته شده است. برخی زنان در ایران، چادر عربی یا عبا نیز می‌پوشند. این نوع پوشش البته بیشتر در میان زنان مسلمان مناطق عرب‌نشین متعارف است. در کشورهای هند و پاکستان، برخی زنانِ مسلمان، برای پوشش و رعایت حجاب، نوعی لباس سنتی به‌نام دوپاتا می‌پوشند. داپوتا بلند است و تا قوزک پا می‌رسد و روسری بزرگ و بلند چندمنظوره دارد. این لباس بیشترِ مواقع، همراه شلوار پوشیده می‌شود. همچنین لباس متعارف در میان زنان مسلمانِ اندونزی کت یا جامه‌ای گشاد است که جلباب نام دارد. جلباب‌های امروزی در اندونزی معمولاً غیر از دست‌ها، سر و صورت و باقی بدن را می‌پوشاند و سر و گردن نیز به وسیله روسری و شال پوشانده می‌شود. 

از پوشش‌های متداول نزد زنان در کشور افغانستان، بُرقَع است. برقع پارچه‌ای از بالای سر تا پایین صورت است که در قسمت چشم‌ها، از پارچه توریِ مشبکی استفاده می‌شود تا دید دچار مشکل نشود. برقع در میان زنان افغان در حکومت طالبان به عنوان پوشش اصلی مطرح است. 

گفته می‌شود برخی زنان مسلمان در کشور لبنان، چادر مشکی به همراه روسری می‌پوشند و عده‌ای نیز به‌جای چادر، مانتوی بلند به همراه روسری یا مقنعه می‌پوشند.