حاج فرهاد میرزا، پسر عباس میرزا - ولیعهد فتحعلی شاه و عموی ناصرالدین شاه - از دانشمندان نامی اسلامی است. وی در سال ۱۳۰۰ هجری قمری صحن و رواق و گنبد و تزیینات حرم و صحن مقدس حضرت موسی بن جعفر علیهماالسلام را به هزینه خود تعمیر و تهیه نمود.

 بعضی به او اشکال کردند که شما از جمله‌ی علما و مؤلف کتب قمقام و جام‌جم و غیره می‏باشید؛ چرا یکصد هزار تومان (معادل یکصد هزار مثقال طلا) از اموال خود را در راه ساخت حرم، مصرف نمودید؟

 در پاسخ گفت: ثروتمندان، دارایی خود را در صندوق‌ها ذخیره می‌کنند و من دارایی خود را در صندوق حضرت موسی بن جعفر و حضرت جواد علیهماالسلام و در صندوق حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام و در کتاب قمقام، پس‌انداز کرده‌ام.

 فرهاد میرزا در سال ۱۳۰۵ در تهران بیمار شد و چون در وقت احتضارِش، اکثر بزرگان در اطراف او جمع شدند، فرمان سکوت داد و گفت: از جمله وصایای من این است که پس از مرگم، مرا غسل و کفن کنید و به هر تشریفاتی که مایلید در تهران و شهرهای دیگر تشییع نمایید و مرا در کاظمین، در حجره‌ی شخصی‏ای که در صحن حضرت موسی بن جعفر علیهماالسلام برای خود ساخته‏ام دفن نمایید.

به فرزندانش گفت: می‏دانم که اگر مردم مطلع شوند، در بغداد برای من تشییع بی‏نظیری بر پا خواهد شد، در این صورت من از حضرت موسی بن جعفر علیهماالسلام خجالت می‏کشم و دوست دارم تشییع من مثل تشییع موسی بن جعفر علیهماالسلام غریبانه باشد!

هنگامی که به نزدیک بغداد رسیدید، جنازهام را بر روی تخته پاره‏ای بگذارید و آن را چهار نفر حمال بدون هیچ تشریفاتی بردارند و به صورت غریبانه دفنم کنید. 

فرزندان به دستور او عمل کردند؛ اما همین‌که به بغداد رسیدند، دیدند که به یک‌باره از سمت کاظمین جمعیت زیادی با تابوت و پرچم‌ها به استقبال جنازه آمدند.

 فرزندانِ آن مرحوم سفارش آن بزرگوار را به مردم گفتند؛ اما متولی باشی (متولی حرم) گفت: این دستور حضرت موسی بن جعفر علیهماالسلام است. آن حضرت در خواب به من امر کردند که با جمعیت و تشریفات بروید و جنازه حاج فرهاد را بگیرید و با عزت تمام تشییع کنید.

منبع: مردان علم در میدان عمل، ج۲، سید نعمت‌الله حسینی [با اندکی تلخیص]