«الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ» (حج، ۴۱) 

جایگاه «نماز» در مجموعه معارف و ارزش‌های اسلامی آن‌قدر بلند است که مقبولیت الهی دیگر اعمالِ خیر، همگی در سایه مقبولیت نماز است و اگر نماز فرد، مورد قبول خداوند واقع نشود، هیچ کار خیر دیگر او، حتی بزرگ‌ترین خدمات اجتماعی و اقتصادی به مردم هم در درگاه الهی هیچ ارزشی نخواهد داشت و به حساب نخواهد آمد:

«إِنْ قُبِلَتْ قُبِلَ مَا سِوَاهَا وَ إِنْ رُدَّتْ رُدَّ مَا سِوَاهَا؛ اگر نماز پذیرفته شود، اعمال دیگر قبول می‌شود و اگر رد شود، اعمال دیگر هم رد می‌شود».

همچنین «اقامه نماز» یعنی نهادینه کردن امر نماز در جامعه اسلامی آن‌قدر مهم و بزرگ است که امیرمؤمنان (علیه‌السلام) به هنگام انتصاب محمد بن ابی‌بکر به حکومت مصر، ضمن توصیه و تأکید نسبت به نماز اول وقت، به او فرمودند:

«وَ اِعْلَمْ أَنَّ کُلَّ شَیْءٍ مِنْ عَمَلِكَ تَبَعٌ لِصَلاَتِكَ» (نهج، نامه ۲۷)

و بدان که هر چیزی از عملت، تابع نماز است. یعنی دنبال هر نوع موفقیتی هستی، باید از نماز شروع کنی. امنیت و عدالت و عفت و عزت و وحدت و انسجام اجتماعی و هر فضیلت و ارزش اجتماعی دیگر، همگی از فروعات و نتایج اقامه نمازند و در مقابل:

سهل‌انگاری در اقامه نماز؛ 

سهل‌انگاری در اقامه حجاب و عفاف؛ 

سهل‌انگاری در اجرای حدود الهی؛ 

سهل‌انگاری در برخورد با اشاعه شراب و قمار در جامعه؛ 

سهل‌انگاری در برخورد با ترویج و اجرای موسیقی‌های مبتذل؛ 

سهل‌انگاری در برخورد با فسادهای ریز و درشت اقتصادی و اداری؛ 

سهل‌انگاری در امر به معروف و نهی از منکر 

و ده‌ها و صدها سهل‌انگاری و ولنگاری دیگر...

معتقدم اگر مسئولان و حکومت اسلامی و...

 دولتمردان جمهوری اسلامی، دست کم به میزانی به مسئله ناترازی انرژی و برق و آب و امثال آن تأکید داشته و دارند، به مسئله نماز و اقامه نماز و اهتمام به نماز که اولین خواسته خدای متعال از حاکمان اسلامی است، اهتمام می‌داشتند، بسیاری از ناترازی‌های اقتصادی و فرهنگی و سیاسی و مدیریتی و امثال آن، خود به خود برطرف می‌شد. اما حیف و صد حیف که حتی بعضاً مدیران و مسئولانی را شاهد هستیم که...