تجربه نشان داده ارائه جایزه صلح نوبل به افرادی چون باراک اوباما، جیمی کارتر، شیمون پرز، اسحاق رابین، یا وطن فروختگانی همچون شیرین عبادی و نرگس محمدی، ماهیت و فلسفه وجودی آن را زیر سوال برده و کمیته نوبل را بازیچه‌ای در دست کشورهای استکباری و استعماری برای تضعیف و سرنگونی دولت‌ها کرده است و دیگر سال‌هاست که باید نام این جایزه را «صلح برای جنگ» دانست. با این‌همه در عین حال روزنامه شرق پس از اعطای جایزه نوبل صلح به یکی از سران اپوزیسیون ونزوئلا، این اتفاق را «امید در دل تاریکی»! توصیف کرد و نوشت: «در سپیده‌دمی آرام بر فراز کاراکاس، خبر جایزه مانند نسیمی از امید در میان مردمی خسته از رژیم سوسیالیستی ونزوئلا پیچید. ماریا کورینا ماچادو، رهبر اپوزیسیونی که از انتخابات حذف شده بود، حالا در جهان به عنوان صدای دموکراسی ستوده می‌شود.»

در حقیقت از نگاه اصلاح طلبان رادیکال، هر کس با آمریکا بد باشد، یعنی مستبد و دیکتاتور است و دموکراسی و انتخابات آنجا غیر قابل قبول است. 

به قول یکی از سیاسیون: نمی‌توان زیر پرچم مبارزه با عدالت‌خواهی کسی رفت که علاوه بر قاچاق مواد مخدر، مرتکب قتل هم شده باشد. بلکه حمایت کردن اصول و ضوابطی دارد و باید در چارچوب معیارهای پذیرفته عقلی و بشری باشد. همین اصول و معیارهاست که مانع وحدت با دیکتاتوران و جنایتکاران می‌شود. امروز آن قاچاقچی و قاتل، نتانیاهو و ترامپ هستند که خط قرمز سیاست محسوب می‌شوند. با این‌همه اما، روزنامه «شرق» در گزارشی از انتخاب خانم ماچادو به‌عنوان برنده جایزه نوبل استقبال کرد. 

جالب آنکه: خانم ماچادو بلافاصله پس از انتخابش، جایزه خود را به ترامپ تقدیم کرد!