گفتم: از طایفه اصمع

گفت: همانی که معروف به اصمعی است؟

گفتم: آری، من همانم

گفت: از کجا می‌آیی؟ 

گفتم: از خانه خدای عزّ و جلّ

گفت: خداوند در زمین خانه‌ای دارد؟! 

گفتم: آری، خانه مقدس و معظم، بیت‌الله الحرام

گفت: آنجا چه میکردی؟ 

گفتم: کلام خدا را می‌خواندم.

گفت: خداوند کلامی دارد؟!

گفتم: آری، کلامی شیرین.

گفت: چیزی از آن برایم بخوان.

سوره والذاریات را برایش خواندم تا به این آیه رسیدم "وَ فِی السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ"(۲) 

روزی شما و آنچه که به شما وعده داده شده در عالم بالاست." با تعجب پرسید: این کلام خداست؟!

گفتم: آری، سخن اوست که توسط محمد(ص) فرو فرستاده است.

گویی آتشی در او زدند و سوزی در وی پدید آمد. نیزه و شمشیر بشکست و شتر بِکُشت و بین درویشان تقسیم کرد و جامه رزم از تن بیرون کرد و گفت: چه گویی کسی را که در جوانی خدمت او نکرده، امروز خدا او را می‌پذیرد؟

گفتم: چگونه نپذیرد که پیامبران را می‌فرستد تا ناآمده را بیاورند، پس آمده را چون رد کند؟!

اصمعی گوید: مدتی بعد قصد حج کرد و من هم با او هم‌سفر شدم و به مکه در آمدیم. به وقت طواف او را دیدم که به پرده کعبه چنگ زده و می‌گوید:

"مَن مثلی و انت رَبّی!

چه کسی مثل من است که چون تو خدایی دارم!"

به او نزدیک شدم و گفتم: این چه سخنی است که می‌گویی که مردم را از طواف مشغول داشته‌ای؟ 

گفت: "البَیتُ بَیتُه و العبدُ عبده"

خانه خانه اوست و بنده بنده اوست! بگذار بنده‌اش در خانه‌اش با او سخن بگوید!

این بگفت و در میان خلق نهان شد! (۳)

  منابع:  ۱-ابوسعید عبدالملک بن قُرَیب( ۲۱۶- ۱۲۵ق) راوی، ادیب، و لغت‌شناس نام‌آور عصر اول عباسی و از پیشگامان گردآوری و تدوین اشعار که نزدیک به ۳۰ دیوان از اشعار شاعران دوران جاهلی و اسلامی و ۵۰ کتاب در موضوعات شعر، ادب، تاریخ و انساب نگاشته است. ۲- الذاریات، ۲۲

۳- برگرفته از کشف الاسرار، ج۹، ص۳۱۹