مردی نزد عالمی از پدرش شکایت کرد.

گفت: پدرم مرا بسیار آزار می‌دهد.

پیر شده است و از من می‌خواهد یک روز در مزرعه گندم بکارم، روز دیگر می‌گوید پنبه بکار و خودش هم نمی‌داند دنبال چیست؟

مرا با این بهانه‌گیری‌هایش خسته کرده است...

بگو چه کنم؟ 

عالم گفت: با او بساز.

گفت: نمی‌توانم!

عالم پـرسید: آیا فرزنـد کوچکی در خانه داری؟ 

گفت: بلی. 

گفت: اگر روزی این فرزند دیوار خانه را خراب کند، آیا او را می‌زنی؟

گفت: نه، چون اقتضای سن اوست. 

آیا او را نصیحت می‌کنی؟

گفت: نه چون مغزش نمی‌رود و...

گفت؛ می‌دانی چرا با فرزندت چنین برخورد می‌کنی؟!

گفت: نه.

گفت: چون تو دوران کودکی را طی کرده‌ای و می‌دانی کودکی چیست؛ اما چون به سن پیری نرسیده‌ای و تجربه‌اش نکرده‌ای، هرگز نمی‌توانی اقتضای یک پیر را بفهمی!

در پیری انسان زودرنج می‌شود، گوشه‌گیر می‌شود، عصبی می‌شود، احساس ناتوانی می‌کند و...  پس ای فرزند برو و با پدرت مدارا کن. اقتضای سن پیری جز این نیست.