رهبر فرزانه انقلاب در تاریخ ۱۵ شهریور ۱۳۸۹ در جمع تعدادی از اساتید دانشگاه‌ها درباره آمایش آموزش عالی کشور فرمودند:

«نیازهای اصلی کشور در حوزه علوم و فناوری باید احصاء شوند، در زمینه علوم انسانی هم همین‌جور؛ بر اساس اینها برنامه‌ریزی شود. معلوم شود که چه تعداد دانشجو می‌خواهیم، چقدر دانشگاه می‌خواهیم، چه رشته‌هایی را لازم داریم، در چه سطوحی این رشته‌ها بایستی تعلیم و تعلم پیدا کند».

مع‌الاسف علی‌رغم آنکه ۱۴ سال از این دستور حکیمانه می‌گذرد، هنوز هم اقدامی جدی، مؤثر و بنیادین در موضوع آمایش آموزش عالی کشور صورت نگرفته است! 

البته؛ اسناد و آیین‌نامه‌هایی تصویب شده است؛ اما در عمل اتفاق خاصی نیفتاده است !

کارگروه‌های با عنوان «آمایش علم استان‌ها» با اعضایی بسیار نام و نشان‌دار تشکیل شده است؛ اما باز هم در عمل اتفاق خاصی نیفتاده است! 

اما گویا مدیران کلان آموزش عالی، تاکنون اراده‌ای برای جدی‌گرفتن کارگروه‌های آمایش علم و آمایش آموزش عالی نداشته‌اند! حتی در دوره اخیر (بعد از احیای مجدد کارگروه‌های آمایش علم و آموزش عالی) که از دو سال قبل شروع شد، اعضای محترم کارگروه‌ها (دست‌کم در استان قم) با اکراه در جلسات شرکت می‌کردند و بسیاری از آنها معتقد بودند که اساساً اراده‌ای جدی برای عمل به نظرات کارشناسی کارگروه‌ها وجود ندارد!

بسیار امیدوارم که در دوره جدید، (1) خواسته و مطالبه زمین‌مانده رهبر فرزانه انقلاب؛ (2) تأکید ویژه رئیس جمهور محترم مبنی بر تجمیع و ادغام مراکز دانشگاهی که در جلسه تودیع و معارفه وزیر محترم رسماً فرمودند: «این همه دانشگاه را برای چه می‌خواهیم؟!»؛ (3) برنامه ارائه شده از سوی وزیر محترم به مجلس شورای اسلامی و (4) الزام و تکلیف قانونی مندرج در برنامه هفتم پیشرفت (ماده ۹۵) جدی‌تر گرفته شوند و این معضل ریشه‌ای آموزش عالی ایران، یک‌بار برای همیشه حل شود.