در کنار آثار سوء و پیامدهای منفی ناسپاسی، نتایج درخشان و ثمربخش قدرشناسی و سپاس قابل طرح است. همچنان که گفته شد، تقدیر و سپاس، هم ایجاد الفت و محبت و محبوبیت می‌کند، هم فرهنگ نیکوکاری را ترویج می‌کند، هم موجب رضایت الهی است. در توصیه‌های دینی، هم سفارش به سپاس از صاحبان خیر و نیکی شده است، هم به نیکوکاران توصیه شده که بر شاکران، احسان و نیکی بیشتری کنند.

وقتی سپاس از نیکوکار، و نیکی بیشتر به سپاسگزار، در کنار هم و با هم مورد عمل قرار گیرد، جامعه رو به نیکوکاری و خدمات بیشتر و ایثارهای بزرگ‌تر می‌رود.

به روایت امام صادق (علیه السلام)، در تورات چنین نوشته است: «اُشْکُرْ مَنْ اَنْعَمَ عَلَیکَ، وَ اَنْعِمْ علی مَنْ شَکَرَکَ، فانّه لازوالَ لِلنَّعماءِ اِذا شُکِرَتْ وَ لا بقاء لها اِذا کُفِرَتْ و الشُّکْر زیادَةٌ فِی النِّعَمِ وَ اَمانٌ مِنَ الْغِیَر؛

نسبت به کسی که بر تو نعمتی داده، سپاسگزاری کن، و نسبت به کسی که از تو سپاسگزاری کرده، احسان و انعام کن، چرا که اگر نعمتها سپاس شود، زوال نمی پذیرد و اگر ناسپاسی شود، دوام نمی یابد.» شکر و سپاس، موجب افزایش نعمتها و ایمنی از تغییر و دگرگونی است. داشتن زبان تقدیر و تشکر، نرم کننده دل‌ها، افزاینده عواطف و زداینده کدورت‌ها و دشمنی‌هاست.

مهم، داشتن چنین تربیت و ترویج چنین فرهنگ در جامعه است. مقداری حال و حوصله و مجال، و مقداری هم هزینه و مخارج لازم دارد که به صورت شفاهی، کتبی، تلفنی، با ارسال هدیه، با ارتقاء رتبه، دادن جایزه و ابراز محبت و نشان دادن عنایت و توجه، قدردانی خود را از کارهای خوب که عمل می‌شود و از خوبان و شایستگان جامعه، نشان دهیم.

امیرالمومنین علی (علیه السلام) می‌فرماید:

سپاسگزاری تو از کسی که از تو راضی است، رضایت و وفای او را می افزاید، و سپاسگزاری تو از کسی که بر تو خشمگین است، موجب صلاح و تمایل و عاطفه از سوی او نسبت به تو می گردد؛ شُکرک الرّاضی عَنْکَ یَزیدُهُ رضا و وفاءً، شُکرُکَ لِلسّاخِطِ عَلَیکَ یوجبُ لَکَ مِنه صَلاحا و تعطُّفا.

مقوله «سپاس از مردم»، بی‌ارتباط با «فرهنگ تشویق» نیست که در مباحث پیشین در آن مورد بحث شد.

چه خوب که همیشه گله و انتقاد از بدی‌ها و نارسایی‌ها و عیوب نکنیم؛ بلکه چشم «نیک بین» هم داشته باشیم و از خوبی‌ها و خوشرفتاری‌ها و محاسن اخلاقی و عمل‌های شایسته فرزندانمان، همسرانمان، دوستان و همکارانمان، خدمتگزاران جامعه، تلاشگران زحمتکش و فداکاران گمنام، به هر نحو و با هر زبانی که می توانیم، تقدیر و تشکر کنیم، که ... سپاس از خوبی‌ها و خوبان، «تکثیر خوبی‌ها»ست!