نماز ظهر عاشورا توسط امام حسین (علیه السلام) و به‌صورت جماعت (نماز خوف) اقامه شد، در حالی که لشکر عمر بن سعد دست از جنگ نکشید و امام و یارانش را مورد حمله قرار داده بود. امام در میانه جنگ در حالی که فرصت اقامه نماز به تنهایی یا در محلی امن را داشتند؛ اما نماز را علنی و به صورت جماعت اقامه کردند.
قاتل امام حسین (علیه السلام)، در برخی منابع تاریخی و روایی، سَنان بن اَنس و در برخی شمر بن ذی‌الجوشن ذکر شده است.
سنان بن انس
در تاریخ طبری، سنان بن انس نَخَعی، قاتل امام حسین (علیه السلام) دانسته شده است. همچنین، ابن‌جوزی (۵۸۲-۶۵۴ق) در کتاب تذکره الخواص، ابوالفرج اصفهانی (۲۸۴-۳۵۶ق) در کتاب مقاتل الطالبیین و ابن عبدالبر (۳۶۸- ۴۶۳ق) در کتاب استیعاب فی معرفه الاصحاب، قاتل امام حسین (علیه السلام) را سنان بن انس معرفی کرده‌اند.
آیه «سِقایَة الحاج» اشاره به این آیه شریفه است: «آیا سیراب کردن حجاج، و آباد ساختن مسجد الحرام را، همانند (عمل) کسی قرار دادید که به خدا و روز قیامت ایمان آورده، و در راه او جهاد کرده است؟! (این دو،) نزد خدا مساوی نیستند! و خداوند گروه ظالمان را هدایت نمی کند».
پیش از اسلام، منصب «سقایة الحاج»؛ یعنی سیراب کردن حُجاج خانه کعبه، در ردیف منصب کلیدداری خانه کعبه و از مهم‌ترین مناصب محسوب می‌شد.
حضرت سلیمان در منطقه شامات، حکومت و سلطنت باشکوهی داشتند که قرآن کریم به گوشه‌هایی از عظمت آن که از طرف خداوند به عنوان ودیعه‌ای به آن پیامبر داده بود، اشاره می‌کند.
ساختن بنای عظیم بیت‌‌المقدس را حضرت داود آغاز کردند؛ ولی موفق به اتمام آن نشدند، کار او را حضرت سلیمان ادامه دادند و به پایان رسانیدند.
حضرت سلیمان در دعایشان از خداوند چنین خواستند: «رَبِّ اغْفِرْ لِی وَهَبْ لِی مُلْکًا لَّا یَنبَغِی لِاَحَدٍ مِّنْ بَعْدِی؛ خدایا مرا ببخش و به من سلطنتی عطا کن که سزاوار کسی بعد از من نباشد».
