مجمع مدرسین و محققین حوزه ، پیرو اعدام برخی از مجرمان آشوب های اخیر توسط قوه قضائیه، بیانیه دلسوزانه و مجاهدانه ای منتشر نمود! بیانیه، پراز کدهای پیچیده و درست نماست. در این نوشتار به رسم طلبگی، به بخش هایی از این بیانیه، حاشیه ای می نگارم.البته حاشیه نویسی انتقادی نیست؛ بلکه هدف، توسعه منظور و مراد بیانیه است. اگر خدا بخواهد. طبق این بیانیه،یکی از دلایل اعتراض مجمع مدرسین به اعدام های اخیر،عدم صدق عنوان محارب بر آشوبگران است از نگاه مجمع. شهروندانی که با استفاده از حق اعتراض به وضعیت ناعادلانه کشور، در برابر خشونت ماموارن مقاومت و از خود دفاع می‌کنند، را نمی‌توان محارب دانست!
تجربه «عمامه قاپی» در ایران، به صد و اندی سال پیش برمی‌گردد. روز سیزدهم رجب ۱۳۲۷ قمری یک ساعت و نیم به غروب، میدان توپخانه تهران، جمعیت سوت و کف می‌زدند و یک‌ریز فحش و دشنام می‌دادند! فاتحان تهران، در حال رسیدن به فتح‌الفتوح خود بودند! نادرترین حادثه سیاسی، اجتماعی ایران، در حال شکل‌گرفتن بود. شیخ فضل‌الله نوری با راهنمایی یکی از فاتحان وبا پای مجروح خود، باصلابت و پرهیبت، راهی چوبه دار شد. کنار چهارپایه که رسید، باخدا، مردم و روحانیت خواب‌آلوده سخن گفت:
