(منافقان) کسانیاند که پیوسته (از سر بدخواهی) مراقب شما هستند تا اگر از سوی خدا برای شما پیروزی باشد، گویند: آیا ما با شما نبودیم؟ (پس باید در افتخارات و غنائم شریک شویم) اگر برای کفّار بهرهای (از پیروزی) بود، (به کفّار) گویند: آیا ما مشوّق شما (برای جنگ با مسلمانان) و بازدارنده شما از گزند آنان و عدم تسلیم در برابر مؤمنان نبودیم؟ پس خداوند روز قیامت، میان شما داوری خواهد کرد و خداوند هرگز راهی برای سلطهی کفّار بر مسلمانان قرار نداده است. (سوره نساء آیه ۱۴۱)
همانا خداوند در قرآن (این حکم را) بر شما نازل کرده است که هرگاه شنیدید آیات خدا مورد کفر یا تمسخر قرار میگیرد، با آنان همنشینی نکنید تا به سخن دیگری مشغول شوند، وگرنه شما هم مانند آنان خواهید بود. همانا خداوند همهی منافقان و کافران را در دوزخ جمع میکند. (سوره نساء آیه 140)
منافقان را بشارت ده که برایشان عذابی دردناک است. آنان که کافران را بجای مؤمنان، سرپرست و دوست خود میگیرند، آیا عزّت را نزد آنان میجویند؟ همانا عزتّ به تمامی از آن خداست. (سوره نساء آیه ۱۳۸ و ۱۳۹)
نکتهها
مضمون این آیه که انتقاد شدید از ایجاد رابطه با کفّار است، در آیهی 28 آلعمران نیز بیان شده است.
در صدر اسلام، منافقان با یهود مدینه و مشرکان مکه رابطه داشتند تا اگر مسلمانان شکست خوردند، آنها ضرری نبینند و جایگاه خود را از دست ندهند.
امیرمؤمنان (علیهالسلام) میفرماید: سَیِّئَةٌ تَسُوءُکَ خَیْرٌ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ حَسَنَة تُعْجِبُکَ «کار بدى که تو را ناراحت (و پشیمان) مىسازد، نزد خدا بهتر است از کار نیکى که تو را مغرور مىکند.
دلیل آن روشن است، زیرا انسان معصیت کاری که از عمل زشت خود ناراحت میشود، بهسوی پشیمانی و توبه و جبران آن گام بر میدارد. حالآنکه، آن کس که از کار نیک خود مغرور میگردد، گامی بهسوی ریاکاری بر میدارد. توبه آثار شوم آن معصیت را میشوید، درحالیکه غرور و عُجب و ریا، از کارهای نیک، انسان را به پرتگاه گناهان کبیره مىکشاند!
(حکمت46)