امام پاسخ داد: «نه! حتماً چنین نبوده. ایشان از بهترین کسانی است که درباره اهل‌بیت (علیهم السلام) مطلب نوشته‌اند و اخلاق بسیار خوبی دارند» و از آن سید خواست که سکوت کند.

پس از آن که همه رفتند، امام صدر گفت: «بیا به همراه این سید، به دیدار آن عالم برویم». 

من و شهید دکتر مصطفی چمران هم همراهشان بودیم. به روستای جناتا رسیدیم. ایشان به آن عالِم گفتند: «این دوست ما خبر داد که شما کمی کسالت دارید، امیدواریم که خوب باشید و همیشه سلامت...». 

آن عالم، پاسخ داد: «نه، سیدی! الحمدلله در کمال صحّت و عافیت هستم. می‌دانم که چیزهایی را که من درباره شما گفته‌ام و شایسته شما نبوده، شنیده‌ای. تو همیشه بهتر و شریف‌تر و نجیب‌تر از همه بوده‌ای. کظم غیظی داشته‌ای که کسی نداشته است. حدیث پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) را به یاد می‌آورم که فرمودند: "به من امر کردند که با مردم مدارا کنم، همان‌گونه که امر کردند رسالتم را تبلیغ کنیم". سیدی! واقعاً به تو غبطه می‌خورم و نسبت به تو حسودی‌ام می‌شود؛ امّا از این لحظه با تو عهد می‌بندم که همراه تو باشم و در کنارت بمانم».

منبع: گفتگو با عادل عون، مسئول دفتر جنبش اَمَل در ایران، روزنامه شرق، پانزدهم شهریور 1385.