از اواسط سده نوزدهم حدود ۱۵۰ هزار کودک از بومیان کانادا به اجبار از خانواده‌های خود جدا و به دستور دولت مجبور شدند به‌منظور جذب در «فرهنگ کانادایی» و به عبارت دیگر از بین بردن رسوم بومی آن‌ها در ۱۳۹ مدرسه شبانه‌روزی با مدیریت کلیسای کاتولیک ساکن شوند.

در طول این دوره، هزاران کودک از سوءتغذیه، بیماری و آنچه «سهل‌انگاری» توصیف شده، جان خود را از دست دادند. بسیاری دیگر نیز به صورت جسمی و جنسی مورد آزار قرار گرفتند.

این مدارس تا دهه ۱۹۹۰ میلادی همچنان دایر بودند. از ماه می سال ۲۰۲۱، بیش از ۱۳۰۰ قبر بی‌نام و نشان در محل این مدارس کانادا پیدا شده است.

مرد میانسالی که دوران کودکی خود را در این مدارس سپری کرده است می‌گوید: «آن‌ها پوست ما را با برس می‌شستند؛ ولی این پوست ما بود که تیره بود و کثیف نبودیم. آن‌ها مواد شیمیایی به ما می‌پاشیدند و کاری می‌کردند که به زبان خودمان صحبت نکنیم. ما را کتک می‌زدند و حبس می‌کردند. حتی اجازه نداشتیم یک کلمه به زبان "آلگونکین" صحبت کنیم»

وی با اشاره به تعرضات جنسی که در این مدارس متحمل شده بود تصریح کرد: «سه بار تلاش کردم خودکشی کنم تا دیگر به آن فکر نکنم. نمی‌توانستم با این مسئله کنار بیایم»