یکی از دوستان، بحث انتقاد را پیش کشید و اتفاقاً به نکته‌ی خوبی اشاره کرد. به عنوان مثال، آمدیم و لحنی را که شما برای دوست معیّن کرده‌اید، دشمن به کار برد. فرضاً گفت: «حیف است که شما مردِ به این خوبی، نظامِ به این خوبی را به این شائبه‌ها آلوده و دچار کنید.» آن وقت، مطالبی هم ذکر کرد که به منزله‌ی نیش بود. آیا از لحن کلام میشود فهمید که این طرف -گوینده و انتقاد کننده- دوست است یا دشمن؟ چون آنی که شما گفتید، شاخصه‌اش لحنِ کلام بود. خوب؛ هر دشمنی خیلی راحت میتواند لحنِ کلامِ دوست را بگیرد. همه هم نمیشناسند. همه که «و لتعرفنهم فی لحن القول(۵)» نیستند. پیغمبر است که «لتعرفنّهم فی لحن القول»؛ همه که لحن را نمیشناسند. آنی که من گفتم، نیش زدن است و نیش زدن هم مشخّص است. خیلی از اوقات ممکن است پدری از پسرش انتقاد کند، بدگویی هم بکند؛ اما هرگز نمیخواهد با نیش زدن، دل فرزندش را بیازارد. لکن بیگانه و دشمن، نیش میزند و طرف را میسوزاند. شاخصه‌اش این است.

 متأسفانه، وقت رو به اتمام است. راجع به مطلبی هم که خواهرمان، خانم «ثقفی» گفتند و بعد آقای «پورنجاتی» ادامه دادند، باید بگویم: کاری نکنید و حرفی نزنید که تعلیق بر محال شود. واقعاً بنده با این همه کار و با شرایطی که دارم، میتوانم رئیس «مجمع هنرمندان و روشنفکران انقلابی» شوم!؟ چنین چیزی میشود!؟ من وقتش را دارم!؟ تواناییاش را دارم!؟

 (بیانات در دیدار هنرمندان سال 1373)