1. وقتی سقف را پایین آوردیم، کف هم خودبه‌خود پایین می‌رود.

اگر ما حداکثرها و ایده‌آل‌ها را پایین آوردیم، و یا با عدم تشریح آن، تعیین آن را به دست عرف یا جریان‌های مخاطب‌باز سپردیم که نتیجه‌ی این حالت هم پایین آمدن سقف دین‌داری است، معمولاً تعریف کف دین‌داری هم در عرف عمومی پایین می‌آید، و ممکن است حتی در حرام‌ها ورود کند. در ذهن بسیاری از مردم ایران، رسانه‌ی ملی، بیشتر نمایش‌گری برای سقف دین‌داری است، تا کف آن و مثلاً اگر یک نوع از موسیقی در رسانه ملی رایج شود، کسی آن را به عنوان کف موسیقی مجاز در نظر نمی‌گیرد؛ بلکه عموماً تا چند سطح پایین‌تر از آن را نیز برای خود مجاز می‌شمارند.

2. به قله‌ها لقب افراط داده می‌شود.

اگر ما قله‌ها را تشریح و تبیین نکردیم، و به مرور با هر نوع توجیهی ایشان را از سبک زندگی و برنامه‌ها و مراسم خانوادگی و هیأت‌های‌مان حذف کردیم، از آنجا که معمولاً دامنه‌ها نسبت به قله‌ها در اکثریت هستند، به مرور تفکر و سلوک دامنه (که ممکن است حتی داخل در حرام شده باشد) تبدیل به عرف می‌شود و حتی پس از مدتی مشروعیت پیدا می‌کند! و اصلاً معنا و تعریف گزاره‌های دینی عوض می‌شود. در این حالت، اگر کسی صرفاً به رعایت حرام و حلال اکتفا نکرد و در دایره‌ی رعایت مستحبات و مکروهات هم پیش‌روی کرد، از جانب عموم و حتی خود مذهبی‌ها طرد می‌شود و به او لقب افراطی و تندرو داده می‌شود.

3. فرصت رشد برای دامنه‌ها از بین می‌رود.

اگر قله‌ها را تبیین نکردیم، کسی که در دامنه حرکت می‌کند، اصلاً متوجه وجود قله‌ها نمی‌شود، و احساس می‌کند ایده‌آل، و بهترین مشی و سلوک، همین سلوکی است که او دارد؛ بنابراین هیچ‌گاه به فکر مسیری به سمت قله و رشد نخواهد افتاد.

4. محوریت تربیت در برنامه‌ها نادیده گرفته می‌شود!

هدف ما از کار فرهنگی چیست؟ آیا هدف ما این است که ساعتی دور هم خوش باشیم، و فقط به حرام نیفتیم؟ یا هدف ما تربیت است؟ کار تربیتی و فرهنگی، یعنی تلاش برای تثبیت اعتقاد به حرام و حلال الهی، از طریق برجسته کردن و اصرار و استمرار بر مستحبات، و دور شدن هرچه بیشتر از مکروهات. حلال و حرام، حدود و چارچوب‌های کار را مشخص می‌کند؛ اما آن چیزی که مسیر ما را در کارهای فرهنگی، مشخص می‌کند و به ما خط‌مشی و الگوی عملی می‌دهد، مستحب و مکروه است و اگر بگوییم مستحبات و مکروهات، دفترچه راهنمای کار فرهنگی‌اند، بی‌راه نگفته‌ایم.

اغلب قریب به اتفاق فعالیت‌های فرهنگی ما در همین قالب مستحبات می‌گنجد، از هیئت و زیارت و مجلس دعا، تا اردوی جهادی و محفل انس با قرآن. اگر بگوییم قرار است در هیئت یا حسینیه دور هم جمع شویم و «بدون رعایت مستحبات و مکروهات»، فقط مرتکب حرام نشویم، فعالیت‌های تربیتی و فرهنگی ما بی‌معنا می‌شود.

5. بازه‌ی دین‌داری را تنگ و دین‌داری را دشوار می‌کنیم.

برعکسِ آن چیزی که عموماً گفته می‌شود که با ارائه‌ی دین حداکثری، دین‌داری را سخت می‌کنید، وقتی به جای عرضه‌ی دائمی سطوح پایین‌تر دین‌داری، سقف دین و درجات بالاتر دین‌داری را برای مردم تشریح کردیم، و الگوهای حداکثری از دین‌داری ارائه دادیم، دایره‌ی دین‌داری را بزرگ‌تر کرده‌ایم. کف دین‌داری، رعایت حلال‌ها و حرام‌هاست، وقتی مردم را به کف عادت دادیم، رعایت بالاتر از آن برای‌شان دشوار می‌شود. اما وقتی مردم را با سطوح بالاتر آشنا کردیم، تحمل سختی‌های رعایت‌های کف، برای‌شان آسان‌تر می‌شود.