گفت: چطور ما که مسلمان هستیم همش باید توی نگرانی و اضطرار باشیم تا مجبور باشیم همش به دعا کردن بیفتیم!

ولی نگفت که اتفاقاً خود همین دعا کردن و احساس نیاز و نجات داشتن به خداوند هست که ما را از بقیه متفاوت‌تر میکنه. بقول حجت الاسلام عالی: 

یکی از حکمت‌ها و فواید بلاها و گرفتاری‌هایی که گاهی برای یک شخصی پیش می‌آید همین است که به اضطرار برسد.  

 خود اضطرار به یک معنا نعمتی است؛ چون آدم بیچاره‌ی خدا می‌شود. برمی‌گردد به فطرت خودش. غفلت‌ها را کنار می‌زند. 

 و از این جهت هست که یکی از فواید گرفتاری‌ها همین است که بتواند از مسائل دیگر ببُرد و وصل شود به آن کسی که باید وصل شود.  

شما قرآن را ببینید. در قرآن دارد ما انبیایی را برای امت‌های خودشان می‌فرستادیم، «فَأَخَذْناهُمْ بِالْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاء» (انعام/42)  

برای آنها بلاها و سختی‌ها و مشکلاتی پیش می‌آوردیم، «لَعَلَّهُمْ یَتَضَرَّعُون» تا تضرع کنند، در خانه‌ی خدا اظهار عجز و لابه کنند. 

 این خیلی ارزشمند است که آدم دردمند شود. ببینید اصلاً به تعبیری، اینکه اضطرار باعث کارگشایی است این است که آدم وقتی مضطر می‌شود و از خدا چیزی می‌خواهد، تازه دعا می‌کند.

 تازه دعای او دعاست و به آسمان می‌رود. تا وقتی آدم مضطر نشده و از سر سیری یک چیزی را می‌خواهد، هنوز دعایش دعا نیست. ولی مضطر، دعایش، دعا است.