این مایهی غصّه است که بعضی از کف زدن دشمن، خوششان میآید! اگر گلزنِ مهاجم ما در میدان فوتبال، اشتباهاً به دروازهی خودش گل بزند، چه کسی در آن میدان کف خواهد زد؟! طرفداران تیم مقابل و مخالف. حالا شما وقتی که میبینی دشمن برایت کف میزند، باید بفهمی که به دروازهی خودی گل زدهای! ببین چرا زدی؟ ببین چرا کردی؟ ببین چه اشتباهی کردهای؟ ببین مشکلت کجاست؟ بگرد مشکل خودت را پیدا کن و توبه کن. من در این ماه رمضان، از همهی کسانی که این خطای بزرگ را در مقابل ملت ایران کردند، میخواهم که در مقابل خدا و در مقابل اسلام توبه کنند. مبادا خیال شود که این خطا در مقابل شخص این بندهی حقیر است؛ نه. بنده که کسی نیستم؛ بنده هیچ اهمیتی ندارم؛ این را بدانند. هیچ ادّعایی هم ندارم؛ هیچ دلبستگیای هم به مسئولیت و اقتدار ندارم. البته مایهی افتخار است برای هرکسی که بتواند به این مردم خدمت کند؛ اما دلبستگی نیست؛ آنهایی که باید بدانند، میدانند. دل انسان غمگین میشود و میشکند بهخاطر اینکه چرا کسانی که نان انقلاب را خوردند، نان اسلام را خوردند، نان امام زمان را خوردند، دم از امام زمان زدند، دم از ائمّهی معصومین زدند، حالا طوری مشی کنند که اسرائیل و امریکا و سیا و هرکسی که در هر گوشهی دنیا با اسلام دشمن است، برایشان کف بزنند! این، انسان را غصّهدار میکند. ولی به شما عرض کنم، بشارتهای الهی اینقدر زیاد است که هر غمی را از دل پاک میکند. بشارتهای الهی خیلی زیاد است. نباید خیال کرد که اگر چهار نفر آدمی که سابقهی انقلابی دارند، از کاروان انقلاب کنار رفتند، پس انقلاب غریب ماند. نه آقا، همهی انقلابها، همهی فکرها، همهی جریانهای گوناگون اجتماعی، هم «ریزش» دارند، هم رویش دارند؛ ریزش در کنار رویش. (بیانات رهبر انقلاب در خطبههای نمازجمعه، ۲۶/۰۹/۱۳۷۸)