گفت: من که امسال جا موندم و دیگه امیدی به خودم ندارم. معلومه که اهل بیت (علیهم السلام) منو پس زدن و دیگه نمیخوان.

ولی نگفت که "الاعمال بالنیات"

مهم اینه که دلت از زیارت اربعین جا نمونه. مهم اینه که ببینی درون خودت شوق زیارت داری یا نه. اینکه برخی جسمشون از رفتن جا میمونه، همیشه بخاطر عدم توفیق نیست. بعضی اوقات مصلحت خداوند بر این است که عده‌ای جسمشون راهی نشه. آیت الله جوادی آملی در این باره گفتند: «کسی که قلب و روحش رفته، جامانده نیست. جامانده کسی است که عشق و شور و طلب زیارت اربعین به ذهنش هم نمی‌رسد و علاقه‌ای ندارد. اگر به هر دلیلی اشتیاق رفتن هست و شرایطش نیست، خیری بوده و ثواب نیت را برده‌اید. شاکر باشید و نگویید جامانده‌ایم.»

پس دلیلی برای ناامیدی از رحمت خدا و اینکه بگیم دیگه اهل بیت (علیهم السلام) ما رو نمیخوان، نیست. 

حتی بالاتر از اون، کسی دل و روحش هم اربعینی نبود، نباید از خداوند ناامید بشه و بگه منو رها کردن، پس منم دیگه رها می‌کنم راه توبه و بازگشت رو. حضرت حٌر، کسی بود که راه را بر امام حسین (علیه السلام) بست تا جایی که کار از کار گذشت و ساعات آخر بود که پشیمان شد و توبه کرد. اما دیدیم که نهایتاً اولین شهید کربلا همانی شد که هیچکس فکرش را نمی‌کرد!