واکنش صریح حزب تمدن نوین اسلامی به بیانیه خانه احزاب 

حزب تمدن نوین اسلامی با بیانیه‌ای صریح، به درخواست خانه احزاب برای عفو دسته‌جمعی محکومان امنیتی واکنش نشان داد: عفو بدون تفکیک جرم، یعنی بخشش فرماندهان اغتشاش نه رأفت اسلامی. این خواسته، نه از سر دلسوزی ملی؛ بلکه ناشی از مصلحت‌گرایی جناحی است.

عفو در میانه جنگ ترکیبی، پیام ضعف به دشمن و جسارت به شبکه‌های آشوب‌ساز است.

سازوکار عفو، اختیاری ولایی است، نه امتیاز جناحی. نظام اسلامی باید کنار مردم مظلوم بایستد، نه اینکه در برابر اخلالگران کوتاه بیاید. عفو شتاب‌زده، جسارت به عناصر ضدانقلاب و خیانت به شهدای امنیت است.

 

خر عیسی را به مکه نبرید! 

حسین شریعتمداری، مدیر مسئول روزنامه کیهان درباره اظهارات اخیر برخی از مسئولان که احتمال مذاکره با آمریکا را رد نکرده بودند، گفت: ادامه مذاکره با آمریکا در هیچ چارچوب منطقی و نظام قانونی قابل تعریف و توجیه نیست.

آمریکا بارها نشان داده است که به هیچ عهد و پیمان و قول و قرار  و تضمین و معاهده و خط قرمزی پایبند نیست و در تازه‌ترین نمونه، در حال میز مذاکره به کشورمان حمله کرده؛ یعنی میز مذاکره را منفجر کرده است. 

یکی از آقایان در مصاحبه‌ای گفته است: «ما طرفدار دیپلماسی و گفتگو هستیم. اما دولت ایالات متحده باید ما را متقاعد کند که در حین مذاکره از نیروی نظامی استفاده نخواهند کرد».

باید به ایشان گفت: ابتدا  فقط یک نمونه ــ و نه بیشتر ــ  از پایبندی آمریکا به تعهدات و تضمین‌هایش را آدرس بدهید و سپس از احتمال ادامه مذاکرات سخن بگویید! چنانچه حتی یک نمونه هم وجود ندارد که به آن اشاره کنید، چگونه انتظار تضمین دارید؟!

به قول سعدی:

سگ به دریای هفت‌گانه مشوی

که چو تَر شد پلیدتر باشد

خرِ عیسی گرش به مکّه برند

چون بیاید هنوز خر باشد!  

 

روزنامه مدعی اصلاحات: روحانی و ظریف را برای مذاکره بفرستید! 

در حالی که رئیس‌جمهور آمریکا با وقاحت تمام اعلام می‌کند ما مراکز هسته‌ای ایران را نابود کردیم و مجلس شورای اسلامی در یک اقدام منطقی و متناسب با خواست ملت، قانون تعلیق همکاری با سازمان بین‌المللی انرژی اتمی را تصویب می‌کند و رئیس‌جمهور کشورمان این قانون را برای اجراء، ابلاغ می‌کند، در همین شرایط، برخی در داخل بر طبل مذاکره با آمریکا می‌کوبند و برای پیشبرد این برنامه ذلیلانه خود، به سراغ همان کسانی می‌روند که وضعیت امروز کشور و رفتار ترامپ در برنامه هسته‌ای ایران محصول اقدامات 8ساله این افراد بوده است.

در همین رابطه روزنامه اصلاح‌طلب «آرمان‌ملی» در مطلبی، پیشنهاد داده که حسن روحانی و محمدجواد ظریف به‌عنوان نمایندگان ویژه برای دیدار با ترامپ یا مقامات غربی به کاخ سفید بروند.

نویسنده این یادداشت، در شرایطی چنین نسخه‌ای برای سیاست خارجی ایران می‌پیچد که حمله رژیم صهیونیستی به تهران، نطنز و اصفهان دقیقاً در آستانه دور جدید گفت‌وگوها رخ داده و عملاً فرآیند مذاکرات را به جنگی ۱۲روزه تبدیل کرد.

در بخشی از یادداشت آرمان‌ملی آمده است: «اکنون که خطر ادامه جنگ تقویت شده است، دولتمردان باید هشیاری لازم را داشته باشند. هیئتی باید به مذاکره برود که زبان دیپلماسی را داشته باشد... حتی شده با حکم حکومتی باید این چهره‌ها (روحانی و ظریف) به تیم مذاکره‌کننده اضافه شوند.» 

این درخواست، در حالی مطرح می‌شود که عملکرد این دو چهره در توافق برجام، هنوز یکی از سؤال‌برانگیزترین و پرچالش‌ترین تجربه‌های دیپلماتیک جمهوری اسلامی محسوب می‌شود؛ توافقی که نه‌تنها منافع اقتصادی وعده‌داده‌شده را محقق نکرد؛ بلکه با خروج ناگهانی ترامپ از آن، عملاً به عاملی برای افزایش فشارهای سیاسی و اقتصادی بر ایران تبدیل شد و حمله به سه مرکز هسته‌ای ایران توسط آمریکا، محصول عملکرد همین آقایان بوده است.

در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: «ما در حالی حرف از مذاکره می‌زنیم که تنها راه موجود است؛ زیرا اگر به این مسیر ورود نکنیم، همواره مورد حمله غربی‌ها خواهیم بود، هرچند همواره جواب دندان‌شکن به آن‌ها داده‌ایم. در کنار این مورد باید دستور دهند تا طرفداران واقعی انقلاب برای بهبود شرایط از تندروی دور شوند، هرچند آن‌ها هم برای ایران دغدغه دارند؛ ولی در این شرایط به مدیریتی یکدست نیاز داریم تا به انسجام ادامه دهیم. مدیریت کشور باید به سمت صلح برود؛ ولی در مقابل برخی با ادبیات جنگی و تند، فضا را برای جنگ آماده می‌کنند که این خواسته ملت و دولت نخواهد بود.»

این روزنامه اصلاح‌طلب می‌نویسد: در حالی نام روحانی و اعضای دولت او این روزها به عنوان یک ناجی مطرح می‌شود که نام برخی از آن‌ها چون ظریف در تاریخ به عنوان نمونه قابل‌تأملی از شکست دیدگاه‌های مماشات‌جویانه و عدم توجه به اقتضائات جدید مناسبات بین‌الملل در زمانه خود خواهد ماند.

بنابراین، از این جهت می‌توان گفت ظریف شبیه‌ترین شخصیت به «نویل چمبرلین» نخست‌وزیر انگلیس در سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۰ بود. فردی که با خوش‌بینی و عقب‌نشینی در قبال خواسته‌های آدولف هیتلر، با آلمان نازی توافقی امضا کرد و آن را در میان مردم سر دست گرفت و به آن افتخار کرد؛ در نهایت همان توافق برای مردم انگلیس دقیقاً نتیجه عکس داد و با زیاده‌خواهی‌های هیتلر از بین رفت. محمدجواد ظریف نیز با همه تفاوت‌های تاریخی و فرهنگی امروز می‌تواند نسخه ایرانی همان چهره باشد که توافق‌نامه‌ای را با اعتماد امضا کرد و در نهایت نتیجه‌ای جز شکست و فشار به ملت خود ندید.

رهبر معظم انقلاب در سال ۱۴۰۰، صراحتاً تأکید کرده بودند: «در این دولت معلوم شد که اعتماد به غرب جواب نمی‌دهد... هرجا که کارها را منوط به غرب کردید، ناموفق بودید.» 

اکنون با همه این تجاربی که به دست آورده‌ایم، آیا باید با چشم‌بستن بر عهدشکنی‌های مکرر آمریکا، باز همان چهره‌هایی را که سیاست خارجی ایران را معطل وعده‌های پوچ خود کردند، به‌عنوان رابین هود و ناجی ملت ایران معرفی کنیم؟

 

عکس هفته