از لشگر بی بصیرت های دوران بترسید!  

 از عمروعاص‌ها و بی‌بصیرت‌ها (دنیاطلب‌ها، قدرت‌طلب‌ها، محافظه‌کارها، شهرت‌طلب‌ها، عافیت‌طلب‌ها و....) بترسید!  از آن‌ها واقعاً بترسید!

 بی‌بصیرت‌ها ۲۵ سال امیرالمومنین حضرت علی (علیه‌السلام) را خانه‌نشین کردند.  بی‌بصیرت‌ها عامل اصلی شهادت امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) و حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) بودند.  بی‌بصیرت‌ها عامل اصلی صلح  امام حسن مجتبی (علیه‌السلام)  با معاویه و باعث شهادت ایشان بودند.

 بی‌بصیرت‌ها به نفع یزید و یزیدیان، امام حسین (علیه‌السلام) را به مسلخ بردند و حضرت زینب (سلام الله علیها) و آل الله را به اسارت سپردند.  بی‌بصیرت‌ها در طول تاریخ؛ به ویژه تاریخ اسلام، اسلام ناب محمدی (صلی الله علیه وآله وسلم) را خانه‌نشین کردند و با اسلام معاویه و اسلام آمریکایی بیعت نمودند و آنها را بر مردم مسلط کردند.  بی‌بصیرت‌ها به طور دائم به خون شهدای اسلام خیانت کردند.  بی‌بصیرت‌ها غیبت امام زمان (عج) را طولانی نمودند.  بی‌بصیرت‌ها اخلاق اسلامی را زندانی کردند و ناهنجاری‌های اخلاقی و اجتماعی را گسترش دادند.

 بی‌بصیرت‌ها از ولایت فقیه، در عصرغیبت تبعیت نکردند و او را سیبل دشمنان خدا، دشمنان اهل بیت عصمت و طهارت، دشمنان قرآن، دشمنان ملت و کشور قرار دادند.

 امروز هم، عمروعاص‌ها و بی‌بصیرت‌ها و بازهم بی‌بصیرت‌ها و همیشه بی‌بصیرت‌ها و عمروعاص‌ها ...!

 امروز از معاویه‌ها، یزیدها، شمرها، حرمله‌های زمان (آمریکا، انگلیس، اسراییل و...) نترسید!   از عمروعاص‌های زمانمان بترسید!    از لشکر بی‌بصیرت‌های دوران بترسید!

 

پشتوانه‌ای در مذاکره

مریم عفتی مطلق

 [۱]. قرارداد برجام با تمام تلخی‌هایش در تاریخ (۲۳ تیر ۱۳۹۴) توسط دولت یازدهم (آقای حسن روحانی) امضا شد و جز «خسارت محض» چیزی عاید ملت بزرگ و نجیب ایران نکرد؛ زیرا ما بر این اصل درست و تجربه‌شده که به دشمن نمی‌توان اعتماد کرد و در مذاکره با او باید بنا را بر بدعهدی و نقض پیمان او قرار داد، پایبند نبودیم. به هر صورت دولت یازدهم با بی‌توجهی به هشدار رهبر معظم انقلاب مبنی بر عدم خوش‌بینی به مذاکره با آمریکا، همچنین با زیر پا گذاشتن شروط نُه‌گانه‌ی ایشان در این مذاکره، این قرارداد را امضا کرد و در اقدامی عجیب و یک‌طرفه، شروع به اجرای سریع تمام تعهدات خود نمود و بدین‌ترتیب بخشی از منافع هسته‌ای ایران را که حاصل مجاهدت علمی جوانان دانشمند و شهید این سرزمین و سایر خدمتگزاران این مملکت بود، از بین برد و بسیاری از ظرفیت‌های اقتصادی و تولیدی را با معطل‌کردن آنها به روشن‌شدن عاقبت نافرجام برجام، به تعطیلی و توقف کشاند؛ این در حالی صورت گرفت که هم تحریم‌ها که دلیل مذاکره بود برداشته نشد و هم بر میزان تحریم‌ها افزوده گشت و هم آمریکا با خیال راحت در تاریخ (۱۸ اردیبهشت۱۳۹۷)، یک‌طرفه از برجام خارج شد و عبرتی دیگر برای تاریخ ایران برجای گذاشت؛ چون دشمن نه‌تنها به هیچ‌کدام از تعهداتش عمل نکرده بود؛ بلکه خیالش هم کمی آسوده شده بود که ایران به ‌طور کامل به تعهداتش عمل کرده است؛ بنابراین، غربی‌ها نه‌تنها دلیلی برای کم‌کردن فشارهای خود بر ایران نمی‌دیدند؛ بلکه این ضعف‌نمایی دولت وقت، فرصت جدیدی را برای افزایش فشارها که همواره یک ابزار مهم دشمن برای نابودی جمهوری اسلامی ایران بوده، برای آنان فراهم نمود.

[۲]. پس از تشکیل مجلس یازدهم، نمایندگان محترم مجلس انقلابی، برای لغو تحریم‌ها و صیانت از منافع ملت بزرگ و عزتمند ایران و جلوگیری از خسارات بعدی، قانونی را با عنوان «قانون اقدام راهبردی» که مشتمل بر نه‌ ماده و دوتبصره است، در تاریخ (۱۲آذر۱۳۹۹) به تصویب رساندند و شورای محترم نگهبان نیز آن را تأیید نمود. رهبر معظم انقلاب هم در (۳۱تیر۱۴۰۳) در دیدار با نمایندگان مجلس دوازدهم در توصیف این قانون فرمودند: «یک نمونه از کارهای خوب، همین "قانون اقدام راهبردی" در مجلس قبل بود؛ این یکی از کارهای بسیار خوب [بود]. البتّه بعضی‌ها اعتراض کردند و عیب‌جویی کردند؛ مطلقاً این عیب‌جویی وارد نیست و کار بسیار درستی بود». همچنین در (۳خرداد۱۴۰۲) فرمودند: «قانون اقدام راهبردی... یک قانون اساسی است، یک قانون مهمّی است. این [قانون]، کشور را از سرگردانی در قضیّه‌ی هسته‌ای نجات داد؛ یعنی آن حالت حیرت و حالت ندانم‌کاری [را از بین برد]. وقتی ندانم‌کاری و حیرت هست، انسان به مقتضای هر قدمی یک تصمیمی می‌گیرد و گاهی تصمیم‌های متعارض! این قانون کاملاً مشخّص کرد که باید چه کار کنیم، الآن هم داریم نشانه‌هایش را در دنیا مشاهده می‌کنیم». 

چنان‌که اتخاذ رویه‌ی متفاوتی که دولت سیزدهم در جهت خنثی‌سازی تحریم‌ها پیش گرفت، منجر به تقویت اقتصاد درون‌زا شد، همچنین گسترش ارتباطات اقتصادی با بعضی از کشورهای جهان، به‌ویژه کشورهای همسایه، هزینه‌ی اِعمال فشار بر ایران را برای دشمنان، افزایش و حجم رفتارهای قلدرمآبانه‌ی آنان با جمهوری اسلامی ایران را کاهش داد.

[۳]. سیاست‌های کلّی، جهت حرکت را معیّن می‌کند؛ اما قانون‌گذاری، مشخص‌کننده‌ی راه‌ها و جادّه‌های حرکت به سمت آن جهت است؛ ازاین‌رو قانون اقدام راهبردی بر اساس سیاست‌های کلی نظام تصویب شد تا دیگر معیشت و مصالح این ملت مظلوم، دست‌مایه‌ی زورگویی و کین‌توزی استکبار جهانی قرار نگیرد و آب و نان و سلامت و عزت مردم به تصمیم‌های غیرقابل‌اعتماد بیگانگان گره نخورد. ازاین‌رو، براساس اصل ۱۲۳ قانون اساسی، همه‌ی دولت‌ها، ازجمله دولت چهاردهم ملزم به اجرای این قانون «راهبردی» است؛ یعنی قانونی که «موضعی» و «مقطعی» نیست.

 

سنگرهایی با کارکردهای گمشده  

نسا جعفری

مسجد در اسلام، در طول تاریخ، کارکردهای گوناگونی داشته است؛ اما همواره بستری برای تمرین زندگی آرمانی جمعی و محلی برای فعالیت اجتماعی مسلمانان بوده است. «در همان مسجد که پیغمبر خدا اقامه نماز جماعت می‌کرد و برای مردم منبر می‌رفت، درس می‌داد و تزکیه می‌کرد، در همان مسجد بود عَلَم جهاد را می‌آوردند، پیغمبر می‌بست و به اسامه بن زید می‌داد که بروید با نام خدا حرکت کنید. در همان مسجد، حد جاری می‌کرد و دادگستری پیغمبر تشکیل می‌شد. در همان مسجد اداره کار و اقتصاد پیغمبر تشکیل می‌شد» (بیانات مقام معظم رهبری در مسجد امام حسن مجتبی (علیه السلام) 1353) در مقاطع مختلف تاریخی و به فراخور زمان، کارکردهای جهادی، مقاومتی، آموزشی و فرهنگی را تجربه کرده است. از نظر دکترین جامعه اسلامی، مسجد در هر بزنگاهی می‌تواند، نقشی متفاوت به خود بگیرد. در زمان جنگ، بستر آماده‌سازی و هماهنگی نیروها، در زمان صلح، محل تمرین زندگی جمعی و در زمان نیاز، محل تجمیع کمک‌های مردمی. به عبارتی مسجد هر محل، پایگاه متمرکزی بوده است برای رفع نیازهای مردم همان محل.

در یک مسجد، حضور یک فرد جا افتاده و مدیر و البته مزین به اخالق نیکو، محور فعالیت‌ها قرار می‌گیرد و به این ترتیب در بستر تجربه، موقعیت‌های مختلف و در فضایی معطر به اخلاق و رفتار اسلامی افراد تربیت می‌شوند. تربیتی که به دور از هرگونه اجبار و تحکمی می‌تواند در عمق و جان کودک یا نوجوان رسوخ کند. در اسلام جامعه‌سازی و بسترسازی برای تربیت افراد، مقدم بر تربیت فرد محور است. مساجد در طول تاریخ اسلام همواره نمونه‌ای از جامعه‌سازی برای تربیت فرد بوده است.

اما امروزه با گسترش فرهنگ تجمعات مذهبی خیابانی و برگزاری اعیاد و عزاداری‌های مذهبی به صورت میدانی در سطح شهرها، کارکردهای مساجد تقلیل یافته است. عدم برگزاری این مراسم در بستر مسجد، مانع از ایجاد تجربه‌های جمعی مختلف شده که به صورت بالقوه امکان ایجاد آن تنها در فضایی مانند مسجد وجود داشته است.

حس و حال ورود به مسجدی که در آن آرامشی معنوی نهفته است، قابل وصف نیست و اکثر افراد جامعه در زندگی خود حداقل به یکی از این مساجد وارد شده‌اند. اما چرا در سال‌های اخیر برگزاری مناسبت‌های مذهبی به صورت خیابانی جایگزین مساجد شده است؟ اجرای سرودهای خیابانی جای برگزاری هیئت‌های مذهبی در مساجد را گرفته است و باید ترسید از روزی که ذائقه جامعه به سمتی پیش رود که برگزاری این دست مناسک را در هیچ چهارچوبی برنتابد.

 امروزه تمرکززدایی از فعالیت‌های مذهبی به ویژه آیین‌های مذهبی باعث به حاشیه رفتن نقش مساجد شده است. اگرچه تمرکز زدایی می‌تواند فوایدی چون جذب بیشتر مخاطب و درگیر نمودن قشر خاکستری جامعه با فعالیت‌های دینی را داشته باشد؛ اما کمرنگ شدن نقش مساجد به عنوان پایگاه اصلی، محوری و نمادین دین در جامعه را در پی داشته است. شاید می‌گویند وقتی می‌توان در یکی از میادین اصلی شهر همخوانی سرود و یا تجمع کودکانه برای اجرای نمایش - سرود مذهبی داشت، چه حاجت به چهارچوب خشک برخی از مساجد!

حضور کمرنگ کودکان در مساجد، دلیل دیگری بر کمرنگ شدن نقش بی‌بدیل مساجد در زندگی روزمره ما به شمار می‌رود. مساجد قدیم با روال زندگی روزمره یک خانواده، ممزوج بود. بازی بچه‌ها در حیاط مساجد و گاهی در فضای داخلی، عجیب نبود. 

امروزه فضای داخلی بعضی از مساجد تنها مناسب مخاطب میانسال است. آن هم مخاطبی که فقط برای ادای فریضه نماز و احیای شب‌های قدر، مسجد محل را بهترین مفر دانسته و به آن پناه آورده است. اما چقدر مساجد ما فضای به روز و متناسب با روحیه کودکان و نوجوانان تدارک دیده‌اند؟ چقدر اجرای برنامه‌های خاص کودکانه در آنها دیده می‌شود؟ هرچند در سالهای اخیر به مدد اجرای دست و پا شکسته طرح جوانی جمعیت، شاهد فضاهای خاص کودکان در برخی مساجد هستیم؛ اما نمادها و تزیینات مساجد چقدر اقتضای فضای فکری نوجوان و کودک را برآورده می‌سازد؟ اگر گرفتار محدود انگاری مخاطب در مورد مساجد نباشیم، به این درک می‌رسیم که مسجد محل حضور طیف سنی گسترده‌ای است از کودک تا نوجوان و جوان و میانسال و کهنسال. می‌توان فضایی از نظر بصری فراهم آورد که برای هر کدام جذابیت‌های خاص خود را داشته باشد. نه فقط فضایی باب میل کهنسالی که کودکی کودکان در فضای مساجد را بر نمی‌تابد. از طرفی می‌توان هویت سنگربودن مساجد را در برگزاری مراسم خیابانی با اختصاص دادن مرکزیت تدارکات و پشتیبانی به آنها همچنان حفظ نمود.

 

طرح هفته

المپیک صهیونیستی...