در سال ۶۳ هجری جریان شورش مردم مدینه رخ داد که به فاجعه «حَرّه» مشهور شد. پس از شهادت امام حسین (علیه السلام) مردم مدینه از عملکرد و فساد یزید ناراضی بودند. حاکم مدینه بزرگان شهر را به نمایندگی از طرف مردم مدینه به دمشق فرستاد تا از نزدیک، یزید را ببینند و از لطف وی برخوردار شوند و مردم را به اطاعت از حکومت وی تشویق نمایند.

یزید در حضور بزرگان مدینه از شراب‌خواری و سگبازی و تشکیل بزم‌ها و مجالس فسق و فجور کوتاهی نکرد؛ اما از آنان پذیرایی به عمل آورد و هدایای گرانبها و پنجاه هزار و صد دینار به آنان بخشید. او فکر می‌کرد که آنان با دریافت هدایا پس از بازگشت به مدینه، از او تمجید خواهند کرد. نمایندگان (جز منذر بن زبیر که به بصره رفت) به مدینه بازگشتند و در اجتماع مردم این شهر اعلام کردند که: ما از نزد شخصی برگشته‌ایم که دین ندارد، شراب می‌خورد، تار و تنبور می‌نوازد، سگبازی می‌کند و زنان خوش‌آواز در مجلس او دلربایی می‌کنند و با مشتی دزد و خرابکار به شب‌نشینی می‌پردازد. اینک شما را شاهد می‌گیریم که او را از خلافت برکنار کردیم.

پس از این اعلام، مردم مدینه با عبدالله پسر حنظله بیعت کردند و حاکم مدینه و همه بنی‌امیه را از شهر بیرون راندند؛ ولی این قیام مردم مدینه، توسط مسلم بن عقبه مأمور یزید سرکوب شد و به شکست انجامید.

در ابتدای قیام، قیام‌کنندگان مدینه، بنی‌امیه را بیرون کردند. مروان که از دشمنان اهل‌بیت (علیهم السلام) بود، از امام خواهش کرد که همسر و خانواده او در خانه امام (علیه السلام) باشند، امام نیز پذیرفتند و در مدتی که مدینه، محل قتل و غارت سپاه یزید بود، خانه امام سجاد (علیه السلام) پناهگاهی برای پناهندگان بود. این عمل امام، از جوانمردی ایشان نشئت می‌گرفت. امام سجاد در این واقعه به خانواده دشمن خود پناه دادند. پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم) نیز ابوسفیان را که دشمن ایشان بودند، در فتح مکه بخشیدند و امیرالمومنین علی (علیه السلام) نیز مروان را در جنگ جمل بخشیدند. امام سجاد (علیه السلام) فرموده‌اند: اگر شمشیری را که با آن، پدرم را کشته‌اند نزدم امانت بگذارند، به آن خیانت نمی‌کنم.