بر صحنه‌ی پر حادثه‌ی تاریخ، هرگاه ملتی به زانو درآمده، پیش از اصابت شمشیرها، اراده‌ی مردمانش فرو ریخته بود و هرگاه ملتی برخاست و به مقصود رسید، پیش از آنکه دست به نیزه ببرد و مجهز به آخرین سلاح باشد، قلب مبارزانش را مملو از عزم و آگاهی و امید کرده بود. تاریخ، سراسر، صحنه نبرد اراده‌هاست؛ از نهاوند تا نینوا، از بدر تا خندق، از آمرلی تا ضاحیه، از خرمشهر تا قدس. همیشه حق و باطل روبه‌روی هم صف بسته‌اند: یکی زره آهنین پوشیده، بر طبل زور و استکبار کوبیده؛ دیگری مجهز به ایمان، با تلاش بسیار و قلب پر امید و گام‌های استوار ایستاده. اکنون، ما – ایرانیان - در میانه‌ی یکی از بزرگ‌ترین نبردهای تاریخ ایستاده‌ایم. صهیون و شیطان بزرگ، لشکری از رسانه، تحریم، نفوذ و جنگ روانی و تبلیغاتی به صف کرده‌اند. ما چه داریم؟ سپاهی دلیر که در تعقیب سرسخت یک هدف است و دل‌هایی که گرم‌اند به وعده‌های الهی، به آن کلام نورانی که فرمود: «إِن یَنصُرْکُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَکُمْ» و این، زرهی است که تیغ طاغوت در هیچ زمان بر آن کارگر نبوده و نیست.

در جهان پرتلاطم امروز، معادلات دیگر با ابزارهای مرسوم نظامی یا اقتصادی به تنهایی معنا نمی‌یابند؛ میدان، میدان اراده‌هاست. عرصه‌ی نبرد میان قدرت‌ها، به صحنه‌ای از تقابل تصمیم و عزم بدل شده است؛ جایی که اگر ملتی اراده‌ی ماندن، ایستادن و قوی شدن نداشته باشد، حتماً حذف خواهد شد؛ حتی اگر ثروت و قدرت ظاهری فراوانی داشته باشد. ما در عصر اراده‌ها زیست می‌کنیم. در عصر مداومت جهاد در برابر موانع و اگر در این عصر امتداد یافتن را نیاموزیم و اراده‌ورزی ملی را تمرین نکنیم، مغلوب خواهیم شد.

در این عرصه‌ی رویارویی و رزم انسانی، آنچه که می‌تواند تعیین‌کننده باشد، عبارت است از تصمیم و اراده و بصیرت و روشن‌بینی. آنچه از جنگ تحمیلی آموختیم این بود که باروت‌ها دیگر قدرت تخریب ندارند و ثروت قارونی تاثیری بر پیشبرد اهداف ندارد و فناوری‌های مدرن و مجهز سرنوشت جنگ‌ها را تعیین نمی‌کنند. مبارزه، مبارزه همت‌ها، عزم‌ها و اراده‌هاست. در این عصر اراده‌ها می‌رزمند و آحاد هر ملت برمی‌خیزند. هر طرف اراده‌ی قوی‌تری داشته باشد، او غالب است.

در این هنگامه‌ی سترگ تاریخ، اگر می‌خواهی بدانی که کدام صف پیروز نبرد است، کافی‌ست نگاهی بیندازی به آنکه روزگاری سودای سلطنت از نیل تا فرات داشت، و امروز در تلاطم و ترس، برای بقای خود دست و پا می‌زند، نه از فقر اسلحه؛ بلکه از فروریختن اراده‌ی بی‌وطنان در برابر ایمانِ آزادگان. صهیونیسم، با تمام زر و زور و تزویرش، چونان بنایی بی‌ریشه در برابر طوفانی که به راه افتاده، ترک خورده و تهی شده است و اگر بر طبل قدرت و استکبار می‌کوبد، نوایش جز پژواک شکستی قریب نیست و می‌پرسی کجاست یاری خدا؟ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيب.