«وسارعوا إلی مغفرةٍ من ربِّکم وجنَّةٍ عرضُها السَّماوات والارض أعدَّت للمتَّقین» (سوره آل عمران، آیه 133)

بشتابید به سوی آمرزش خداوندتان و به سوی بهشتی که پهنای آن به‌قدر پهنای آسمان‌ها و زمین است که برای تقواپیشگان آماده شده است.

پیش‌دستی کنید و مبادرت ورزید به سوی مغفرت و آمرزش خداوند. حال باید دید چه اعمالی موجب آمرزش می‌شود و چگونه باید به سوی این آمرزش بشتابیم:

امیرالمؤمنین علیه‌السلام این مبادرت را با انجام واجبات و فرایض دینی تفسیر و معنی می‌کند. «الی أداء الفرائض و جنة عرض‌ها السموات و الارض» راستی اگر آنچه را که خداوند بر ما واجب کرده انجام دهیم و از آنچه نهی و منع کرده خود را نگهداریم، بالاترین و سریع‌ترین گام به سوی آمرزش خداوندی برداشته‌ایم و این خود معنای واقعی تقوا است و هرچند بسیاری از مفسرین این را تفسیر به برپائی و اقامه نماز می‌کنند؛ ولی سخن أمیرالمؤمنین علیه‌السلام جامع‌تر و شامل‌تر است و هرچند نماز رکن اصلی و اساس دین است؛ ولی قطعاً اگر با سایر واجبات همراه نباشد ارزشی نخواهد داشت، چه آنکه نمازی پذیرفته است که با دیگر فرایض همنشین باشد.

و برخی از عارفان، تقوا را به تزکیه نفس معنی کرده‌اند و چنین گویند که اگر از خوی حیوانی بریدی و به خوی الهی خود را آراستی، آنگاه به مقام قرب و جنت می‌رسی وگرنه رسیدن به چنین مقامی محال است.

«جنة عرض‌ها السموات و الارض»؛ بهشتی که به پهنای آسمان‌ها و زمین است. یعنی عرض آن بهشت به پهنای آسمان‌ها و زمین با هم و در کنار هم می‌باشد و از اینکه وسعت بهشت با عرض آسمان‌ها و زمین بیان شده است به این معنی است که طول معمولاً از عرض بیشتر است و اگر عرض آن به این وسعت باشد، قطعاً طولش هم خیلی زیاد است. البته امکان دارد که مقصود از عرض، نه همین معنای لغوی است؛ بلکه مراد از آن، وسعت و عظمت بهشت است و این در زبان عربی رایج است که واژه عرض را به خاطر عظمت شیء می‌گویند.