ورزشکار هرچند نیرومند باشد نباید به قدرت، توان و مقاماتی که دارد مغرور شود. او باید بداند همه نیروها و توان‌ها از آن خداوند قادر متعال است. از این جهت است که در نماز، به هنگام به پا خاستن می‌گوییم: بحول الله و قوته اقوم و اقعد.

با توان و نیروی الله به پا می‌خیزم و می‌نشینم.

سرور شهیدان شاهد، حضرت امام حسین بن علی (علیه السلام) نیز وقتی که به لشکر انبوهی از دشمن حمله می‌برد و در میان بارانی از تیر، یک تنه آنان را وادار به گریز نموده و تعداد قابل توجهی از آنان را از دم تیغ خویش می‌گذراند، با صدای بلند و رسا فرمود: هیچ توان و نیرویی، جز از ناحیه الله که بلند مرتبه و والامقام است، وجود ندارد.

خداوند متعال نیز همین مطلب را در قرآن مجید تذکر داده و می‌فرماید: همه نیروها (بدون استثنا) از آن خداوند است.

پس دلیلی وجود ندارد که افراد نیرومند و ورزشکار به قوت و توان خود مغرور شده، خدا را از یاد برده، و از آن در راه‌های غیرصحیح و غیر انسانی استفاده نمایند. حضرت سلیمان که دارای قدرت و حکومتی فوق‌العاده بود و وقتی اراده نموده بود که تخت بلقیس را از کاخش در سرزمین سبا به کاخ خود آورد، یکی از درباریانش در کمتر از یک چشم به هم زدن، این کار را برایش انجام داده بود، به این قدرت و عظمت فوق‌العاده‌ای که در اختیار داشت مغرور نشده و می‌گوید: این از فضل پروردگار من است تا مرا آزمایش کند که آیا شکر او را به جای می‌آورم یا کفران (نعمت) می‌کنم.

بنابراین، باید قدرت را از جانب خدا و وسیله‌ای برای آزمایش دانسته و به آن مغرور نشد. عاقبت غرور، شکست و سقوط است. شخص مغرور، حریف را دست‌کم گرفته، احتیاط را از دست داده و در نتیجه شکست می‌خورد. امیرالمومنین حضرت علی (علیه السلام) همین امر را آفت شجاعت دانسته و می‌فرمایند: آفت شجاعت، از بین بردن تدبیر و هوشیاری است.